Hans Sibbel: Rini de Karper

Ik kijk elke dag uit het raam van mijn woonark en daar zwemt hij.
Rini de karper. Een gigant van zeg 80 cm, ik schat 30 pond. Zeker.
Vroeger zou ik die vis willen vangen. Bezitten. Vasthouden. Fotograferen.
Nu niet meer. Want ik heb hem gezien.
Ik heb hem al gevangen. Hij komt namelijk elke dag. Omdat ik hem voer.
Wij voeren hem, mijn vriendin is verliefd op Rini de karper. Hij krijgt meer voedsel en aandacht dan ik.
Het begon twee maanden geleden. Van de ene op de andere dag was het water in mijn plas glashelder. Van doorzicht 50 cm naar kristal helder. Je ziet de mosseltjes op anderhalve meter water liggen. Dat was raar. Er was geen grote temperatuur daling, in de winter is het ook veel helderder, er was geen grote sterfte. De enige reden die we konden bedenken was dat een beroepsvisser, die hier zit, een grote hoeveelheid brasem had weggevangen. Dan wordt de bodem niet meer omgewoeld en wordt het helder.
Hoe dan ook, we hadden een huisdier. Rini. En die kreeg een kommetje eten.
Al snel kwamen er wat vrienden mee. Een stuk kleiner, maar Henkie, Juul en Arnout, ze mochten er wezen. Na een week kwamen ze al aanzwemmen als de macaroni het wateroppervlakte raakte.
Waarom zou je die nog willen vangen. Kijken was genoeg. En wij maar voeren.
Op een dag schoof een snoek, Peter, als een boomstam statig door het beeld.
Langzaam begon Adolf de meerkoet ook intresse te tonen. Eerst voorzichtig, maar na een week stofzuigerde hij de mais en de macaroni voor de neuzen van Rini cs van de bodem.
Om onze huisvrienden niet teleur te stellen hebben we de hoeveelheid en frequentie van het voeren wat opgeschroefd.
Per dag ging er nu zeker 500 gram goedkoopste macaroni doorheen.
Het was zo leuk. Het is zo leuk.
Maar er veranderde wel iets. Adolf de meerkoet had een vriendin, Sara, die ook mee kwam eten.
En het waterhoentje, Truus het waterhoentje, wilde ook wat. Maar die durfde niet te duiken.
Dus gooide we - en we, dat is mijn vriendin - ook wat eten op het vlot.
Wat Truus dankbaar oppikte. En later haar levensmaatje Reinout ook.
We hadden nu een kleine kinderboederij aan vriendjes.
Wat de kraaien, Karel en Rolien, ook snel doorhadden. Dus die eisten ook een deel op. Soms zelf vrij luidruchtig. Er was geen echte ruzie maar meer een door honger hormonen gestuurde zware onenigheid. Wat kinderen met een schaal snoep op een verjaardags feestje hebben zeg maar.
Dus wij- mijn vriendin - ging nog wat meer op de plekken voeren.
En een week geleden was het zover. Oom Ben was er.
Oom Ben is die ene oom die hartstikke handig is en slim, maar je wil hem er toch liever niet bij hebben.
Oom Ben de Rat.
Een gamechanger. Voor mij en mijn vriendin.
Geen eten meer op het vlot. Alleen in het water.
Dus er ging elke dag twee kilo rijst en macaroni de plomp in.
Ik moest denken aan mijn reis door de VS met een camper.
Daar waren wasbeertjes en die werden ook gevoerd. Die waren blind.
Dus je moest wel voeren.
Maar ze waren blind geworden omdat ze allemaal door het slechte suikerhoudende amerikaans troep eten diabeet waren geworden. En daardoor blind. Want in een stuk brood zit geen insuline.
We waren lekker bezig met Rini, maar moet je dieren wel voeren?
Rini woog nu zeker 35 pond en is dat nog wel ok?
En dat hebben we nu ook met de potten pindakaas voor de mezen waar inmiddels de hele dag parkieten aanhangen. En kraaien, ekters en zelfs Sigrid de Specht!
Wat is de grens tussen verantwoord voeren en de natuur kapot maken voor je eigen lolletje.
Ik weet het niet. Maar ik zit nu met een behoorlijk schuldgevoel, Dikke Dries, en twijfel, Koosje.
Rini krijgt nu elke dag wat minder. Ja, we zijn aan het afbouwen.
Ook omdat het wel heel veel macaroni werd en we het ook wel een beetje gezien hebben. Rini komt eraan, stofwolk, eten op. Het is allemaal niet zo spectaculair.
Ik kijk nu vaker naar een paar kleine meeuwen die elke dag om twee uur om geen enkele reden boven het meer elkaar achterna zitten. Puur voor de lol. Het zijn er zeven. We moeten nog wat namen verzinnen.......