Grootschalig herstel van zeegras op droogvallend wad is haalbaar

Na enkele jaren van onderzoek is er positief nieuws: er is grootschalig herstel van groot zeegras mogelijk op de droogvallende wadplaten. Op de Grienderwaard bij het eiland Griend is nu voor het vierde jaar op rij zeegras gezaaid en bij de metingen blijkt dat de velden jaarlijks terugkomen en zich uitbreiden.

Sinds 2017 doen onderzoekers van de Rijksuniversiteit Groningen onder leiding van Natuurmonumenten onderzoek naar de mogelijkheden voor zeegrasherstel in de Waddenzee. Belangrijkste onderzoeksvraag is of grootschalig herstel van droogvallende zeegrasvelden haalbaar en zinvol is. Deze vraag is nu beantwoord. Wel is er nader onderzoek nodig naar de voorwaarden waaraan de locaties moeten voldoen om het herstel op te schalen voor het hele Waddengebied. De locatie bij Griend is namelijk vooralsnog de meest kansrijke locatie voor zeegrasherstel in de Nederlandse Waddenzee. 

“Het heeft zeegras heeft de afgelopen jaren hitte, stormen en zelfs de ijsgang doorstaan en ook onder die omstandigheden lijkt het zeegrasveld stand te houden en te groeien, zowel in omvang als in dichtheid", aldus hoofdonderzoeker Laura Govers. "Naast selectie van geschikte locaties is het voor het toekomstig beheer van de Waddenzee ook belangrijk meer focus te leggen op de mogelijkheden voor het herstel van klein zeegras.”

Tot nu toe is het zeegraszaad dat gebruikt wordt voor het herstel afkomstig van zeegrasvelden bij Hamburger Hallig (Duitsland). Om in de toekomst opschaling voor de hele Waddenzee mogelijk te maken wordt ook onderzoek gedaan naar mogelijkheden om zeegras zelf te kweken en de zaden te oogsten. The Fieldwork Company heeft hiervoor een kwekerij ingericht. Het is daar gelukt om in een kas van zeegraszaad een zaaddragende plant te kweken, die voldoende zaad produceert om daaruit weer nieuwe nakomelingen te krijgen. Tot nu toe is de productie kleinschalig en onderzocht wordt wat nodig is voor opschaling om voldoende zaden te kunnen produceren voor zeegrasherstel.

In het verleden groeide er veel groot zeegras in de Nederlandse Waddenzee, maar in de jaren 1930 werden de velden door de wierziekte geraakt. De aanleg van de Afsluitdijk kort na de ziekte had grote invloed op de omstandigheden in de Waddenzee. Dat droeg ertoe bij dat de zeegraspopulatie verdween en zich tot op heden niet kon herstellen. Het onderzoek bij Griend richt zich op herstel van groot zeegras op droogvallende wadplaten.

Zeegras wordt beschouwd als sleutelsoort met een grote invloed op andere soorten en zijn omgeving. Als zo’n sleutelsoort wegvalt heeft dat dus een sterk effect op het hele systeem. Waar zeegrasvelden aanwezig zijn zorgen de bladeren voor weerstand waardoor golfhoogtes en stroomsnelheden van het water verlaagd worden. Hierdoor kunnen bodemdeeltjes die in de waterkolom zweven makkelijker bezinken en wordt het water minder troebel zodat meer licht het zeegras kan bereiken. Zeegras verbetert zo niet alleen zijn eigen leefomstandigheden, maar is ook van belang voor vele diersoorten door als kraamkamer, foerageergebied en schuilplaats te dienen.

Elders in de Waddenzee is een nieuw onderzoeksproject Waddenmozaïek gestart met daarin ook onderzoek naar zeegrasherstel op plekken die altijd onderwater staan. Ondergedoken groot zeegras kan alleen groeien als de omgeving aan een set voorwaardes voldoet. Zo moet er bijvoorbeeld voldoende licht tot de bodem kunnen doordringen, en mag de golfslag niet te groot zijn. Herintroductie van ondergedoken zeegras zou ook kunnen bijdragen aan een rijkere onderwaternatuur in de Nederlandse Waddenzee.

Bron: Natuurmonumenten