Gelabelde bomen in het onderzoeksbos

Het bosreservaat Pijpebrandje in het Speulderbos is een bos met voornamelijk eiken en beuken. Het is een bos dat met rust gelaten wordt; er wordt hier niet door de mens beheerd.

Duizenden bomen in dit bosreservaat hebben een label met een nummer. Van deze bomen wordt bijgehouden of en hoeveel ze groeien. Ook alle jonge bomen die opkomen worden gelabeld.

In dit bos met voornamelijk eiken en beuken, wint de beuk steeds meer terrein ten opzichte van de eik. Meer dan honderd jaar geleden waren er ongeveer evenveel beuken als eiken hier, maar nu sterft de eik uit. Dit komt doordat de beuk hoger wordt en een donker bladerdek heeft, en daarmee de eik overschaduwt. De eik vangt hierdoor geen licht en wordt als het ware overgroeid door de beuk.

Daarnaast heeft de beuk ook een sterk wortelstelsel waardoor deze veel water en voedingsstoffen onttrekt uit de bodem. Dus zowel onder als boven de grond wint de beuk het van de eik. De eik komt meer tot zijn recht op de hei of een stuifzandvlakte waar deze alle licht en ruimte heeft om te groeien. 

Toch zie je in dit deel van het bos niet veel jonge beuken. In tegenstelling tot een stuk van het bos waar een omheind en afgerasterd vak is, waar dieren geen toegang toe hebben. Binnen zo'n afrastering groeit de beuk wel op. Dit heeft te maken met de aanwezigheid van het hert. Deze eet loofbomen, en laat de naaldbomen wat meer links liggen. Naaldbomen nemen toe, het aantal loofbomen neemt af.  

Op den duur zullen er alleen naaldbomen overblijven in dit bos. Deze herten bepalen dus de ontwikkeling van dit bos. Dat leert een dergelijk bosreservaat ons.