Elfie Tromp: Het jaar om een hond te worden

"Na de bevalling wist ik het zeker: ik ben vrouw ja, een mens, ja, maar voorallereerst ben ik een dier", aldus columnist Elfie Tromp. "Een dier met gescherpte zintuigen, dat instinctief reageert."

Lees hieronder de gehele column

Vorig jaar ben ik voor het eerst moeder geworden. Voordat ik zwanger raakte, was ik ervan overtuigd dat ik simpelweg een mens was, maar sinds de zwangerschap groeide een ander vermoeden en na de bevalling wist ik het zeker: ik ben vrouw ja, een mens, ja, maar voorallereerst ben ik een dier.

Een dier met gescherpte zintuigen, dat instinctief reageert. Opvoeding, samenleving en rechtspraak wil het dier in ons opvoeden en bij sommigen van ons lukt dat geweldig, bij anderen, tja, wat minder.

Deze week verschijnt de verfilming van Night Bitch, een roman van Rachel Yoder waarin een jonge moeder ’s nachts verandert in een hond en in haar nieuwe gedaante door de buitenwijken rent met andere, wilde honden en zij zich, na een dag lang met een omfloerste stem kinderliedjes zingen voor haar gillende peuter, zichzelf even goed in stinkende modder wentelt en wat aarde omver wroet. Ook overdag begint ze hondser te worden; ze gromt tegen vervelende mensen, houdt zich niet meer aan de lijn, maar vreet zich genotzalig vol als ze iets lekkers in handen krijgt. Je kunt niet anders dan denken YES. YES. YES. Breek uit je pastellen gevangenschap dat van moederschap is gemaakt. Wees de hond.

Naast een baby, heb ik een geweldige hond en een van zijn betere eigenschappen is dat hij niet zoveel van zichzelf moet. Niet zoals ik dat van mezelf eis. Hij ligt niet te peinzen of hij wel een goede hond is. Hij is een goede hond omdat hij zo erg hond is. In die zin voedt hij mij op.

Ook mijn kind is puur instinct. Ze piept, kirt, mauwt, proeft en speelt als elk ander dier. Ze is volledig aanwezig en nonstop bezig met die essentie van de dag waar wij ons als volwassenen zoveel mogelijk van laten afleiden: leven. Simpelweg bestaan, klinkt zo simpel, maar we vergeten of verleren het te snel.

Voor alle jonge ouders die dit horen na een gebroken nacht of aan degene die het zich nog herinneren: dat eerste jaar van het ouderschap is even bevrijdend als beklemmend. Je krijgt allerlei adviezen en schema’s aangereikt. Je moet je hieraan houden en dat ab-so-luut niet doen, maar het maakt niet uit. Je houdt je aan de randen vast van je oude leven, je jarenlange opgebouwde imago en zelfbeeld, maar van binnen pikt, scheurt of graaft het dier in jou zich naar buiten. Het is niet tegen te houden. Hoe eerder je het vrijlaat en je leeft in het ritme van dat dier, hoe beter het ouderschap wordt.

Soms moet je van wanhoop huilen naar de maan, je eigen modder vinden om in te wentelen en nieuwe energie op te doen, want zo houd je het vol. Niet met hoe het hoort, maar hoe je het wil doen. Dus wees een dier. Wees een wild en teder dier, een aandachtig, en levenslustig dier. Wees een dier dat dutjes doet met haar jong, een dier dat sjort, snuift, rolt en rent. Een dier dat zijn tanden en nagels gebruikt. Je kan het, want je bent het. Een mens is een magnifiek beest.