Dolf Jansen: zomer

"Eerder deze week leek de zomer zomaar, of toch op zijn minst, zo'n beetje voorbij. Wat eigenlijk opvallend is, want het was - dat weet u wellicht nog - eind juni. Waarmee je zou kunnen zeggen dat de zomer nog moet beginnen. Ik realiseer me dat ik een openingszin waarin al een tegenstelling zat moet gaan nuanceren," begint onze columnist Dolf Jansen. "Omdat de meteorologische zomer natuurlijk al op eenentwintig juni begon. En dat is gewoon elf dagen geleden." 

Lees hieronder de volledige column: 

"Al weken voor die ‘in steen gehouwen’ datum. Jazeker, in steen gehouwen. In de tuin van het KNMI in De Bilt staan de bekende stenen tafelen van ‘weer en omstandigheden’. Ooit door de over-over-overgrootvader van Gerrit Hiemstra van de top van de een of andere berg afgepeuterd. Mooi verhaal daarbij is dat het de dag dat de oude ‘Hiem’ de berg beklom behoorlijk mooi weer zou zijn. Althans volgens dorpsoudste, annex kruidenvrouwtje Willemijn Hoebert. Maar feitelijk pakt het anders uit. Neerslag afgewisseld met buien. Hetgeen betekende, dat de oude ‘Hiem’ mopperend de klim klom. Nog harder mopperend afdaalde, vloekend een paar keer op zijn muil ging en tijdens zijn laatste val een van de stenen tafelen verloor. En in tientallen stukken en splinters in een zojuist ontstaan bergbeekje zag verdwijnen.  

Vermoedelijk was dat de tafel, die ging over klimaat en verandering dienaangaande.  

Vermoedelijk stond daarin gebeiteld wat de fossiele industrie pas jaren en jaren later, begin jaren zeventig van de vorige eeuw, zou uitvinden. Namelijk dat fossiele brandstoffen verstoken, ook verder blijven groeien en blijven uitstoten, groot en uiteindelijk fatale gevolgen zou kunnen hebben voor het leven op aarde.  

Maar goed, de oude ‘Hiem’ kwam bemodderd en chagrijnig beneden. De stenen tafelen van ‘weer en omstandigheden’ werden gelezen en serieus genomen. De bult kreeg er een klein toeristisch lokkertje bij, en daar ging het me dus om. Op eenentwintig juni begint de zomer uitroepteken. Maar, en daar waren we vijftien regels en een barre, verregende tocht geleden, de weken voor die eenentwintigste juni waren meer ‘Zomer’ dan zomer kan zijn. Hoogzomer, zon, zon, zon en neerslag. Eigenlijk alleen in een column in Vroege Vogels.  

Een week geleden vierde ik een hoogtijdag in mijn leven met lieve mensen om me heen en muziek uit Ierland. De cadeautjes ook. Wat ik van vroeger gewend was deed ik nu ook. Al zeker een week van tevoren heel erg hopen dat het een beetje mooi weer zou worden. Omdat anders in geval van regen - dat weet u - een buiten locatie, een partytent en een barbecue, de triest mogelijke plekken van de menselijke beschaving zijn.

Waarbij opgemerkt dat mijn barbecue alleen groenteproducten bevatten. En ik altijd bij een partytent net zoveel uit de buurt probeert te blijven, als bij een systeemplafond, een feestcafé of een coalitie met ChristenUnie en PVV. Ooit waren zomers denk ik spannender omdat je echt heel erg moest hopen op een beetje mooi weer. En ook wel omdat de vreugde, als dat inderdaad zo was, extra groot was. Vakantiedagen met volle zon door je slaapkamergordijn. Veel mooier worden jeugdherinneringen niet.  

Afgelopen zondag was een topdag op alle manieren. Maar eigenlijk was het te warm. Zeker voor mijn moedertje van bijna achtentachtig. En het kan nog warmer. Het wordt nog warmer. Er zijn al plekken in Europa, het Amerikaanse continent, Pakistan, India, waar temperaturen tegen veertig graden geregeld voorkomen. Dat is niet goed. Dat is niet leuk. Dat zou aanleiding moeten zijn meer te doen tegen de grotere veranderingen in klimaat. Dus we strijden door."

"En wens ik u natuurlijk ook een heel fijne zomer."