Dolf Jansen: Zandvoort

In het meest luidruchtige en fossiel verslindende weekend van het jaar was Dolf Jansen in Bloemendaal, regio Zandvoort. Waar de hekken van de vele villa's hem de toegang tot de duinen ontnemen. In zijn column voor Vroege Vogels beschrijft hij zijn zoektocht.

Lees hieronder de gehele column:

Ik was ruim een week geleden aan de kust in laat ik zeggen, de regio Zandvoort.

Ik liet even een stilte vallen, zodat u uw verbijstering kon wegslikken. Dolf, Dolf, Dolf in Zandvoort? In het meest luidruchtige en fossiel verslindende weekend van het jaar aldaar? Wat is next? Staat hij, staat hij, staat hij 3 dagen per week stukken geslacht dier te verkolen bij zijn Green Egg Mega Barbecue? Heeft hij een privéjet, zoals menig omhooggevallen voetballer en Formule 1 coureur trouwens ook? Doucht hij tegenwoordig geregeld en trouwens ook een stuk langer dan de handige showtimer aangeeft? Heeft hij het opgegeven? Heeft hij het opgegeven, de duurzame levensstijl en is hij verhuisd naar een heuveltop?!

Nee, nee, nee, nee! Ik hoop nu al uw vragen beantwoord te hebben.

Even tussendoor heeft Joost Eerdmans nog werkende hersencellen? Ja 21, sorry, Ik was in Bloemendaal. Ik was in Bloemendaal en dat ligt - als de wind verkeerd staat - binnen gehoorsafstand van het circuit en de gebeurtenissen aldaar waar ik tussen de regels door al naar verwees. Er werd daar getraind en er werd ‘gequalified’. Er werd een hoop lawaai gemaakt en als vrouw ging je er maar vanuit dat niemand van de mild of minder mild beschonken fans je ongevraagd op de mond zou zoenen. Hoewel ik ook vrouwen zag die het hele weekend voor de zekerheid de integraalhelm op en gesloten hielden: Vroem vroem.

Ik wilde zoals eigenlijk altijd en zeker binnen de grenzen van deze maandelijkse bijdrage aan uw levensvreugde, de natuur in. Ik wist van duinen vlakbij, ik kon, ik kon het bos zo ongeveer ruiken. Ik wilde, ik wilde paden onder mijn voeten voelen, en takken tegen mijn blote armen voelen, strelen of slaan al naargelang het humeur van de boom waar ze onderdeel van zijn.

Direct buiten het theater - ja, mijn cabaretcarrière is nog immer gaande en ja, die avond zouden zich daar 1100 mensen verzamelen om Lebbis door mij heen te horen praten - sloeg ik op gevoel rechtsaf. Oké, niet alleen op gevoel. De enige andere optie leidde me naar een overkill aan hockeyvelden en dat is niet mijn natuurlijke habitat. Ik heb geen bitje en geen stick. De weg ging omhoog, de weg ging naar beneden. Dat herhaalde zich een aantal malen, maar rechts van mij, daar waar de natuur was, waar ik, waar ik, waar ik bospaden hoorde lonken, daar stond de ene villa na de andere en allemaal hadden ze een, zoals dat heet, lekkere lap grond eromheen. En hekken. Alle soorten hekken. En allemaal dicht, gesloten. Onbetredelijk en door honden bewaakt.

Ik ga niks zeggen over de eventuele belastingmoraal van mensen in zo’n huis. Maar waarom er niet hier en daar een pad loopt, een paadje, zodat ook de paupers de natuur kunnen betreden? Ik begrijp dat oprecht niet. 35 kilometer noordelijker worden dennen omgehakt om de natuur te herstellen en dat begrijp ik ook niet, maar daar zit in elk geval nog iets van een idee achter of Staatsbosbeheer. Na een kilometer of vier trof ik een verkeersregelaar. Ik naderde een weg die mensen met zin in gehoorschade ook naar Zandvoort zou kunnen leiden. Vandaar.

Ik jogde naar hem toe en dit gesprek volgde:

Er ligt daar heel veel natuur!

Ja.

Daar wil ik graag in!

Ja.

Kan dat? Ja.

Waar dan?

Dat weet ik niet.

Om maar aan te geven dat wij liefhebbers, wandelaars, hikers, lopers en hond uitlaters zelfs in dit beschaafde en zich zo ontwikkelde land soms nog behoorlijk moeite moeten doen om wat er nog is aan natuur ook werkelijk te kunnen en mogen betreden. En - dat is het voordeel van lange afstanden lopen - de Kennemerduinen en het vogelmeer lagen er alsnog prachtig bij. Fijne zondag.