Column Dolf Jansen: Picture that bird

Een week geleden bevond ik mij op Texel. Ik speelde daar de allereerste uitvoering van ‘Flitsbezorgd’, dat wordt vanaf 31 augustus mijn oudejaars 2022. Signeerde mijn nieuwe boek ‘streep op de weg’, vierde mijn 59e verjaardag, nee ik geloof het zelf ook niet lieve vroege luisteraar. En bevond mij verder en vooral en voortdurend in de natuur. Vaak hardlopend, soms onderuit op een strand- of terrasstoel. Wat een mooi eiland! Wat een verscheidenheid aan landschap en groen! Wat een meer dan frisse lucht. Wat een lieve schapen! En de mensen vielen ook niet tegen.

Het bos dat overgaat in duinlandschap bij de Cocksdorp. Kilometers strand hoewel de begaanbaarheid daarvan voor de hardloper niet altijd even jippie is. De strook bos bij de Koog, waar ik zoveel jeugdherinneringen heb liggen. Waar de paden nog zijn zoals ze ooit waren. Waar ik bochtjes herkende en waar dat groter leek dan toen ik een jaar of 15 was. Terwijl dat toch meestal andersom is. Wellicht is mijn bril nu beter. Natuurlijk wandelden we ook langs de rand van de Slufter. En voelde ik hoe de geest van die andere vroege groene vogel, Jochem M. uit L., van mij bezitnam. Ik kolkte van geluk, deed een dansje en luisterde naar de stilte, de wind, de vogels. 

We leven in tijden van ingewikkelde discussies over dit land, het gebruik van ruimte, de toekomst van een belangrijke sector, en daarmee van heel veel mensen in overall, met een dagelijkse wekker en een gezin achter zich. En zeker ook van de toekomst van de natuur. Als we nu eens zouden beginnen met ook daaraan economische waarde toekennen: het bos, de duinen, het rivierenlandschap, de zee, de meren en rivieren, de schone lucht en de ongekende vergezichten, het zou de discussie en de afwegingen een stuk eerlijker maken. Denk ik.

Ik had overigens, in de genoemde Slufter bijvoorbeeld, geen idee wat ik hoorde. Vandaar de generieke term ‘vogels’. Toen ik dat vertelde aan mensen met meer kennis van zaken werd ik gewezen op een App. Picture Bird, de gemakkelijkste manier om vogels te identificeren. Ik maak er geen reclame voor, ik ga er zelf ook zeker niet aan beginnen. Maar ik was toch wel even gefascineerd. Je bevindt je ergens, laten we zeggen de Slufter. Of het weidelandschap hier verderop. Je ziet de vogel, je hoort de vogel en je wilt, nee, moet weten welke vogel dat is! De app rept in een aanprijzing van de Eurasian jay, de yellow rumped warbler en natuurlijk de great tit. Maar dat is omdat het een geen app is, maar meer een Apppp! Werkt vast ook op bovengenoemde plekken. 

Maar ik zie het toch niet zitten. Ben je in de natuur, de echte ongerepte, laten we God of iets anders op onze blote knietjes danken dat ze er nog is natuur. Ga je toch weer in de weer met je phone, en iets van techniek. Ik hoef het niet te weten, geloof ik. Natuurlijk, de Euraziatische gaai is goed gelukt. Maar ik vond hem ook al mooi toen ik dat niet wist. Natuurlijk, de geelstuitzanger is verdomd goed bij stem vandaag en de koolmees heeft een minder grappige naam dan in het Engels, maar dat maakt me niet uit. 

Als ik vroeger, de jongen die ik net al even beschreef, een vogelvraag had, vroeg ik het aan mijn vader. Hij wist dingen, herkende verenpracht, silhouetten hoog aan de hemel, en zeker ook gezang, getjirp en geoehoe. Dat laatste was dan vaak de oehoe. Of een heel schorre reiger natuurlijk. Mijn vader had geen App. Mijn vader had liefde voor de natuur en kennis en natuurlijk het geluk, dat er niemand in de buurt was, die op enige manier kon controleren of de antwoorden op vragen van Dolfie enigszins in de buurt van feitelijk juist kwamen.

Als ik de app zou hebben trouwens zou ik er ook geen feitelijke vogelgeluiden doorheen trekken maar zelf….fluflulfu…of tjieeerp, tjieeerp, tjieeerp doen, om te kijken waar ik eigenlijk naar klink. En daarna, net zolang gnaa, gnaa, gnaaaa, totdat de app snikkend toegeeft dat hij het echt niet weet en of ik alsjeblieft wil ophouden. Jazeker, de natuur wint het uiteindelijk altijd. Ook als ik haar een handje moet helpen. 

Ik wens u een fijne zondag.