Dolf Jansen: Dichterbij

Een paar dagen geleden zag ik in de Volkskrant een fotoserie van fotograaf Elin Berge over vrouwen op zoek naar een goddelijke feminiene kracht. Zowel bij die zin als bij een aantal van de foto’s ligt als satire vermomd cynisme op de loer, en omdat ik comedian ben gaat u er vast ook van uit dat in mijn CAO vermeld staat dat ik grapjes over de vrouwtjes moet maken, maar laat daar nou deze vroege ochtend eens geen enkele sprake van zijn.

De vrouwen zaten in de sneeuw rond een boom, ik denk in stilte; ze dansten in het namiddaglicht, ze liepen rond een cirkel van vuur en, meest opvallende beeld, ze kropen naakt over een bijna oneindig grasveld met ik denk lentebloemen. Ik bedoel, ik herken bloemen, zoals ik ook broccoli, een eik en een zeemeeuw herken, maar veel verder gaat mijn kennis der natuur niet. Excuses.

Waarom ik er over spreek: ik zie, los van dat zoeken naar de specifiek vrouwelijke kracht, mensen die de durf hebben heel dicht bij de natuur en de aarde te zijn, heel dicht bij de bodem, heel dicht bij alle krachten – aarde, lucht, water, vuur – die ons verblijf op deze blauwe knikker in oneindig heelal überhaupt mogelijk maken. En ik gebruik het woord durf omdat het daaraan raakt, als zoveel mensen die natuur niet meer echt zien, of als iets waar je met de auto naar toe kunt rijden om even anderhalf uur wandelontspanning te zoeken, dan vind ik het van durf getuigen juist de tegenovergestelde richting in te slaan. De stilte te zoeken, de tijd te nemen. Het gras te voelen, de frisse lucht en het vuur te ruiken, te weten dat dit er altijd was en altijd zal zijn, ook als Exxon Mobile, Tata Steel India en alle bitcoin-delvers ter wereld allang zijn verdwenen in een wolk van vervuiling en misdadige economische motieven.

Op een van de foto’s staan twee vrouwen tegen een boom geleund, ik zie dat ze voelen en ruiken, ze zijn nog lang geen één met de natuur, maar ze komen in de buurt. En natuurlijk moet ik door de foto van dat bos denken aan de beelden van een paar dagen eerder, van het inpakken met brandwerend materiaal van een aantal van de oudste en grootste bomen ter wereld, in Sequoia National Park, omdat de door klimaatcrisis veroorzaakte en verergerde bosbranden oprukken. U weet - als u mij al langer op deze plek hoort - dat ik een groot zwak heb voor bomen, voor bos, dat ik geregeld de hoofdlettertekst HAK GEEN BOMEN OM heb gebruikt om krankzinnigen als Cora van Nieuwenhuizen en Rijkswaterstaat tot iets van inzicht te brengen, en het gevoel dat we zelfs deze bomen, die er al stonden toen ze in Nunspeet en Urk de Heere Jezus nog niet konden aanbidden omdat hij pas veel later geboren zou worden, dat we zelfs deze bomen bedreigen doet me diep verdriet.

De natuur redt zich wel, uiteindelijk, ook zonder onze aanwezigheid, zonder ons laffe politieke beleid, zonder onze geparkeerde auto aan de rand van Veluwe of het Drents Friese Wold, maar als wij onszelf willen redden, zullen wij heel veel van die natuur nu en volledig moeten zien te beschermen.Als het agrarisch beleid betekent dat er minder boeren en boerenbedrijven komen, maar het aantal opgesloten en opgefokte beesten niet afneemt, zijn we fukd.

Als Nertsenfokkers na 20 jaar traineren miljoenen compensatie krijgen voor hun eindelijk opgeheven bedrijf, en dat omzetten in grote geitenfokkerijen op een andere plek in dit geregeld dichtbevolkte land, zijn we fukd.

Als controle-instanties zoals de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit in slachthuizen en veetransporten nauwelijks een verschil kunnen maken zijn we fukd.

Als er een handtekeningenactie nodig is om de bijen te redden van landbouwgif, en iedereen vanaf groep 3 zo ongeveer weet dat we zonder bijen echt fukd zijn, zijn we dus fukd.

Als we blijven hangen in een economisch model van consumeren, uitstoten en afval veroorzaken, afijn, ik denk dat u mijn punt begrijpt.

Ik geloof niet dat de oplossing is met zijn allen naakt door een weide kruipen, op zoek naar de kracht in ons, feminien of anderszins, ik geloof wel dat dichterbij de natuur zijn het inzicht kan vergroten dat we haar nodig hebben, dat we haar moeten koesteren en beschermen en van haar houden.

Ooit was er een prinses van Oranje die bomen vasthield, knuffelde, wellicht tegen ze praatte. Het eerdergenoemde als satire vermomde cynisme was alom tegenwoordig. Maar als de huidige head honcho van de Oranjes een flinke pluk Veluwe afsluit om zwijnen af te schieten, en tussendoor naar Griekenland op en neer vliegt, dan weet ik wel waar ik voor kies.

Elin Berge schrijft in haar boek Awakening, waar de foto’s instaan, dat ‘de vrouwen hun aangeboren kracht kunnen gebruiken om leiding te geven aan een toekomst van balans tussen mens en planeet’. Prachtig. Nu de mannen nog.

Fijne zondag.