Dolf Jansen: Boomhut

"Een week geleden bracht ik de nacht door in een boomhut. En omdat ik bijna al mijn avonturen met u deel, lieve vroege luisteraar, kan dit er ook wel bij. Denk ik," begint onze columnist Dolf Jansen deze week zijn column. "De boomhut bevond zich in een bos, niet ver van Doorn, randje Utrechtse Heuvelrug en was ons als verrassing aangeboden door een vriend/collega van mijn vriendin. En niet als cadeau – die hele hut bedoel ik – maar de overnachting dan weer wel. Hij had gezien hoe verliefd en blij we samen waren en wilde dat onderstrepen, ondersteunen, onderbouwen en zoek zelf nog maar een woord met onder. Door die verrassing dus."

Lees hieronder de volledige column: 

"We kwamen aan in de regen en op het moment dat de dag het verloor van de schemering en het feitelijk duister ook niet heel lang meer op zich zou laten wachten. Klinkt als perfecte timing! Behalve als er bij aankomst nog een soort van goed opgebouwde puzzel opgelost dient te worden voordat we de feitelijke hut ook feitelijk konden betreden. Laat ik het zo zeggen: na dik 20 minuten zoeken naar iets van een sleutel in gestaag toenemende regen hebben we de hulplijn gebeld en besloten dat we allebei nooit mee zouden doen aan ‘Expeditie de Mol’ of ‘Wie is de Robinson’. Ook niet aan ‘Ik vertrek’ trouwens, maar dat is omdat een B&B, op welke plek dan ook, me de hel lijkt. En ik trouwens ook helemaal niet weg mag. Van Lebbis niet en van BNNVARA ook niet.

Als ik van de avond en nacht alleen maar vertel dat je enigszins deint als je huisje op dikke takken is geplaatst en het best wel een beetje waait in de regio Doorn wordt het vanzelf ochtend en kon ik uitkijken. Uitkijken over de velden naast onze boom en bijbehorende hut. En richting bosrand ook. Ochtendnevel, het vocht, een beetje zon en vele groen varianten. Het huisje was klein, maar eigenlijk heb je met zijn tweeën niet zo heel veel ruimte nodig. Zeker niet als alles om je heen natuur en mooi is.

Omdat de dag - later op de dag - weer gewoon een werkdag zou worden besloot ik al snel na mijn havermout en thee de loopschoenen aan te trekken. Ik bleek de Kaapse Bossen te betreden. Hier en daar een soort fietspad met toch vooral paden van verschillende begaanbaarheid. Soms een stukje open veld en geregeld lichte stijging en daling. Ideaal voor de bosliefhebber en de hardloper. Ik ben beiden al een jaar of 45.

Ik had een getekend kaartje in mijn zak gedaan en wist dat alles goed zou gaan, zolang ik maar tussen Doorn, Maarn, Maarsbergen en Leersum bleef. Nou, dat lukte aardig, ook al omdat mijn lijf rond half elf des ochtend nog niet echt in Eliud Kipchoge vorm steekt. Dat steekt het eigenlijk nooit. Maar dat kan natuurlijk ook de leeftijd zijn.

Op een bepaald moment ging het pad een kleine kilometer gestaag omhoog. Ergens tussen vals plat en - ja, nou weet ik het wel – in. Boven werd de reden me duidelijk. Er stond een uitkijktoren. Uitkijktoren De Kaap. Vernoemd naar dat bos of andersom. Een stukje heimwee van iemand ooit naar Zuid-Afrika. Dat kan natuurlijk ook. Mooi, mooi, wit hout en wat metaal hier en daar, met zijn of haar koppie natuurlijk boven de boomtoppen uit.

Twee mensen genoten van een vroege lunch picknick. Een stoere wandelaar kwam aan met in haar ogen de blik ‘ff die toren op en weer naar beneden en dan door naar Veenendaal of Rhenen zelfs’. Ik voelde me maar een prutsig lopertje bij haar vergeleken. Maar goed, zij had ook een rugzak en van die stokken en een kompas. Ik deed het met bijna helemaal niks.

Weer afdalend en verder lopend dacht ik aan uitkijktorens en vergezicht duinen die ik lang geleden met mijn ouders beklom. Aan die ene keer dat ik ergens niet ver van Bakkum de trap van zo'n duin naar beneden, vallend en rollend nam, bedacht ik me dat je boven zo’n toren dingen kunt zien die er wel zijn, maar niet dichtbij genoeg om aan te raken om echt tot je te nemen. Waardoor ik later rustig uithijgend, terwijl ik een bidon water leeg lurkte, dacht hoe mooi het zou zijn als je van de top van de uitkijktoren een toekomst zou kunnen zien waarin de natuur evenveel bescherming geniet als de BBB volgens haar verkiezingsprogramma aan de landbouwgrond in dit land wil geven. Een toekomst waarin de natuur niet meer hoeft te vrezen voor stikstofuitstoot en snelwegverbreding en woningbouw aan haar handen en afval van XTC labs.

Mocht u weten waar die toren staat, houd ik me aanbevolen.

Prettige zondag!