Hans Sibbel: Dode vogeltjes

Dode vogeltjes hebben een grote rol in mijn leven gespeeld. IK ben er door gevormd en gered.
Ik was al vroeg gefascineerd door vogels. Spechten kijken, uilen ballen schoonmaken, proberen met je fiets een stadsduif te raken. Dat lukt toch niet, dus proberen mag.

Je bent jong en je bent jezelf aan het uitvinden. En daar horen offers uit de natuur bij. Natuurlijk wilde ik dolgraag een tamme Kauw. Eerst een aapje maar al vanaf mijn achtste was het een tamme Kauw. Maar tamme kauwen, die kan je nergens kopen dus het werd een parkietje. Een prachtig blauw parkietje. Wimpie.

Ik zat hele dagen met mijn hand in de kooi terwijl ik huiswerk maakte om hem tam te krijgen. Wat lukte. Uiteindelijk kon Wimpie los door de kamer vliegen en aan de kaften van mijn boeken knagen en in mijn haar poepen. Superleuk.

Na een jaar hoorde ik een doffe tik en zag dat Wimpie tegen het raam was gevlogen. Hij had zijn nek gebroken en de volgende dag heb ik hem begraven. Een week later had ik een nieuwe Wimpie. Deze was al wat ouder en het duurde maanden van geduld om hem of haar ook tam te krijgen. Maar lagere diersoorten wil ik mijn wil opleggen.

Ik hield nu de vitrage in mijn kamer angstvallig dicht zodat hij niet tegen het raam zou vliegen. Een half jaar later hoorde ik weer die doffe tok en zijn koppie stond in een verkeerde stand. Ik was mijn tweede Wimpie ook kwijt. Ik denk zelfmoord. Sinsdien ben ik een groot tegenstander van vogeltjes in kooitje bij mensen thuis en helemaal als ze ze los laten vliegen. Vogels horen buiten, dolfijnen in zee en olifanten in Afrika.

Ik sla even wat dode vogels over, een fazant in een autogrill, een Ekster die ik dacht zelf wel even te drogen in het CV hok, een pauw die toch niet dood was, en dan zijn we bij juli 2016. Mijn vriendin was bijna jarig en ik wist geen kado. Ik ben daar echt superslecht in. Ze weet dat, en het is geen dealbreaker, ik wordt het olympisch dorp niet niet voor uitgezet zeg maar, maar ik kan dat niet.

En nu had ik voor het eerst een idee. O, de rust die over me kwam, ik wist eindelijk iets voor mijn vriendin. We hadden bij een goede vriend een kunstwerk gezien wat ze duidelijk erg mooi vondt. Het waren 15 bronzen miniatuur koeien, die achter elkaar aanliepen. Waarschijnlijk om gemolken te worden. Prachtig. Koeien zijn geweldig. De rust die ze uitstralen, de leegte in die ogen, dat herkauwen alsof de tijd voor hun altijd stilstaat. Ik hou van koeien. En mijn vriendin ook.

Dus ik ben op zoek gegaan naar dat brozen kunstwerk. Ik vond ongeveer hetzelfde. 5000 euro. Het kostte 5000 euro. Dat is veel geld. Ik hou heel veel van mijn vriendin, maar niet 5000 euro veel.

Voor een paar bronzen koeien met volle uiers. 5000 euro. Voor 5000 euro heb je in West Friesland een echte koe. Met een stukkie grond en een gepensioeneerde boer om haar te verzorgen. 5000 euro. Ik kon het niet. Ik had weer geen kado.

En daar was het wondertje. Wij hebben rond ons huis ijsvogels. We zien ze soms als we 's morgens de tanden staan te poetsen. Ola en Miko noemt mijn vriendin ze. Dus ik ook. En ze zijn zo vreselijk mooi. Ze flitsen voorbij, gaan even op een tak zitten, halen dan snel een paar keer de schoudertjes op, alsof ze zeggen, niks aan de hand, doe ik elke dag, en flits, weg zijn ze weer. 

En eergisteren het wondertje. Ik loop uit mijn deur en op mijn grasveldje ligt een dode ijsvogel. Strak blauw en oranje en mooi. En enorm dood. Vreselijk. De kat van de buren had hem in zijn bek gehad. Meer weet ik niet. Ik pakte hem op aan de snavel en voelde een rare vreugde door me heen vloeien. Mijn vriendin. Dit was het kado! Ik deed hem meteen in de vriezer en ga op zoek naar een preparateur.
Mijn vriendin zou een geprepareerde ijsvogel krijgen, het was een jonkie. Van Ola en Miko.
Ik heb het haar 's avonds verteld, want ik kon me natuurlijk niet inhouden.
Ik kan jullie dit vertellen.
Ik heb mijn vriendin heel erg blij gemaakt, met een dood vogeltje .