De laatste zeehond

Zeg je Texel, dan zeg je Ecomare. Het centrum voor de Wadden combineert opvang van zeehonden en vogels met een natuurmuseum en een zeeaquarium. Als Vroege Vogels op het eiland is, zit er nog één gewone zeehondenpup in de opvang. Dit is het laatste dier van alle zeehondenpups die dit voorjaar zijn opgevangen. De zeehond is helemaal hersteld en klaar om de wijde wereld in te trekken. Milouska is erbij als Mariette Smit van Ecomare de laatste jonge gewone zeehond vrijlaat op het strand bij de Cocksdorp.

Het gaat de laatste jaren goed met zowel de grijze als de gewone zeehond in de Waddenzee. En dat terwijl het met veel natuur in dit gebied helemaal niet goed gaat. De visstand is laag en veel wadvogels zijn bedreigd. Dit alles blijkt ook uit het recent verschenen rapport  ‘de Staat van de Wadden’.

Tegelijkertijd zijn er in Nederland nooit zoveel zeehondenopvangen geweest. Terwijl de meeste wetenschappers er wel over eens zijn: voor de zeehondenpopulatie is het niet nodig om zeehonden te redden. Ecomare geeft al jaren voorlichting over zeehonden en vangt beperkt op. De meesten worden na enkele weken of maanden weer vrijgelaten.

Op de achtergrond speelt een landelijke discussie over de opvang van de zeehond. Volgens het zeehondenopvangprotocol zou een zeehond pas na 24 uur moeten worden opgevangen, om zeker te kunnen weten dat de betreffende zeehond niet gewoon even ligt uit te rusten op het strand en later door moeders weer wordt opgehaald. In de praktijk is dat lastig. Veel mensen denken dat zo’n huiler zijn moeder kwijt is en willen hem meteen redden. Terwijl moeders het jong vaak even op de plaat of het strand parkeert om zelf even te kunnen jagen en daarna terug komt. Het protocol is nog niet officieel in werking.