De eendenmossel in Zeemuseum Miramar

Een zeemuseum midden in Drenthe vol met museumschatten. Een daarvan is de eendenmossel (Cirripedia). Dit is eigenlijk geen mossel maar een kreeftachtig diertje. Met hun waaiervormige vangarmen filteren ze het plankton uit het water. Ze zijn familie van de zeepokken die ook zulke vangarmen hebben. Ze zitten vast op rotsen of op drijvende objecten zoals hout, plastic kratten en flessen.

De stelen van eendenmosselen worden in Zuid-Europa gegeten. Ook in Nederland kan je eendenmosselen aantreffen op het strand. Vooral na een zware storm kan je ze vinden. Charles Darwin besteedde vele jaren van zijn leven aan het bestuderen van zeepokken en eendenmosselen (tussen 1846 en 1854) en heeft daar een paar mooie boeken over geschreven (A Monograph of the Cirripedia).

De term voor eendenmosselen is in het Engels Goose Barnacles en is afgeleid van de term voor brandgans (Barnacle Goose). Vroeger dacht men namelijk dat de eendenmosselen in de waterkant aan de bomen groeiden en dat als de dieren “rijp” waren ze uit de boom in het water vielen. De eendenmosselen veranderden daarna in brandganzen. Als je namelijk goed kijkt lijkt het lichaam van een eendenmossel wel wat op die van een gans. De steel is de nek, het schelpje het lichaam en de vangarm de staart van de gans. Het hout waarop de dieren vast zaten werd gezien als een tak van de boom waaraan de dieren groeiden.