De dag van de jakhals

Een Jakhals is brutaal, snel en actueel, maar volgt ook zijn eigen, eigenzinnige Jakhalzeninstinct. Dat is te lezen op de website van het VARA programma DWDD. Kloppen die eigenschappen eigenlijk wel? We leggen het voor aan Raymond van der Meer van dierenpark Amersfoort . Hij weet alles over hondachtigen, als de jakhals, en is voorzitter van het hondenprogramma van de Europese club van dierentuinen, de EAZA . Hondachtigen zijn bijvoorbeeld wolven, vossen, wasbeerhonden en dus ook jakhalzen.

Vruchten en insecten
Jakhalzen zijn slanke, middelgrote hondachtigen met lange poten. Met hun goed ontwikkelde gehoor en reuk kunnen ze van ver voedsel vinden. Ze hebben een reputatie van aaseters, maar dat is volgens van der Meer onterecht. Ze jagen voornamelijk op kleine zoogdieren als konijnen en hazen. Ze eten zelfs vruchten en insecten. Tijdens het jagen kunnen ze samenwerken met andere jakhalzen, voornamelijk hun partners. Ze zijn voornamelijk actief in de schemering en de nacht.

Er zijn drie soorten: de goudjakhals ( Canis aureus ), de zadeljakhals ( Canis mesomelas ) en de gestreepte jakhals ( Canis adustus ). In Dierenpark Amersfoort liepen tot voor kort zadeljakhalzen rond.

Jakhalzen bakenen hun territorium af door urine en uitwerpselen achter te laten op opvallende plaatsen. Het dier kent een hele reeks aan geluiden, waaronder blaffen en grommen. Er zijn wat verschillen tussen de drie soorten. In Zuid-Afrika, waar de zadeljakhals de enige jakhals is, communiceren dieren met elkaar door gehuil. In Oost-Afrika huilt de zadeljakhals niet, maar wordt dit gedrag gedaan door de goudjakhals. Andere geluiden zijn een luid gekef als alarm, en een reeks van keffen, bestaande uit een luide kef gevolgd door kortere, schellere keffen.