Remco Daalder: paardrift

Bij mijn werkzaamheden als bioloog heb ik veel tijd in schuilhutten doorgebracht. Dat waren nooit mijn favoriete plekken. Een schuilhut is meestal een slordig, uit wat wrakhout of oude lakens opgetrokken bouwseltje waarin je je kont niet kan keren. Je zit ineengedoken, in een krampachtige houding, door een kijkgat te turen wat eigenlijk net iets te laag is aangebracht. Rechtop staan kan niet.  Je uitrekken kan niet. Voor poepen en plassen moet je eruit om dertig meter verder tussen stekelige vegetatie neer te hurken. In de zomer is het om te stikken, in de winter berekoud en als je toevallig zilvermeeuwen bestudeert op de Boschplaat dan verga je de hele dag van de ammoniakstank en de rotherrie van die krijsende beesten. Leuk is anders.

Maar nu. Ik heb de ideale schuilhut ontdekt. Hij is bijna tien meter hoog en heeft drie verdiepingen. Niks armzalig kijkgat; mijn schuilhut heeft grote, glanzende ramen die beschermen tegen regen, kou en stank.  Er staat een goedgevulde ijskast. Er is een echt toilet met een flinke voorraad WC papier. Een koffie-automaat! Een fornuis! En, de klap op de vuurpijl, een uiterst comfortabel tweepersoons bed!  Logisch dus dat Marieke en ik, na een leven vol ontberingen in kleine tentjes, deze superluxe schuilhut nauwelijks meer willen verlaten. Sterker nog, meneer Rutte himself heeft ons gevraagd om zoveel mogelijk in deze hut te blijven zitten.
En dat doen we dan ook. Eindelijk hebben we de tijd om het merkwaardige huwelijksleven van onze houtduiven tot in alle details te bestuderen.
 
In januari begon vrouwtje houtduif met het versieren van mannetje houtduif. Mannetje had een mooi territorium, dat vol hing met voederkorven en zaadsilo’s. Hij beschermde dat territorium de hele winter tegen opdringerige soortgenoten, in soms urenlange gevechten. Vrouwtje had al haar charmes nodig om hem te verleiden. Ze ging dan naast hem zitten, boog haar kop omlaag en richtte haar achterlijf enigszins omhoog. Een duidelijke uitnodiging, maar mannetje wist niet wat hij er mee aan moest. Hij plukte wat in zijn veren, maakte wat dreigende snavelbewegingen en vloog uiteindelijk maar weg. Het duurde ruim een maand voor hij plotseling bovenop haar dook. Maar toen was de boot ook aan. Het stel vrolijkte de donkere dagen van februari aanzienlijk op door ongeremd liefdesspel in de berk van de buren, op lantaarnpalen en op dakranden. Een week geleden vond mannetje dat het tijd werd voor de volgende stap.  In een vork van de berk zit nog een oud nest van vorig jaar geklemd. Het mannetje ging erop zitten, koerde erop los en trilde licht met zijn vleugels. En hield dat zeker een uur vol. Want het vrouwtje reageerde niet. Zo actief als ze was geweest bij het uitlokken van seksuele handelingen, zo afhoudend was ze nu. Ze zat in de dakrand. Ze zat op drie meter afstand in de berk. Ze keek de andere kant op. Ze vloog weg.

En gisteren ontdekten we wat ze doet als ze wegvliegt. Ze doet het met de buurman! Terwijl mannetje keurig op zijn nestje zit te draaien, maakt vrouwtje een snelle wip met de potente duif van verderop, een echte dekhengst die geen moment aarzelt om bovenop haar te springen, als het even kan drie keer achter elkaar!  Mannetje heeft ondertussen niks door, het verraad speelt zich af aan de andere kant van onze schuilhut, onzichtbaar voor hem.
Hoe gaat dit verder? Kiest vrouwtje voor de degelijke echtgenoot en voor een keurig gezin? Of gaat ze er met de wildebras van hiernaast vandoor, op weg naar een woest leven vol opwinding? En wat gebeurt er als mannetje het overspel ontdekt? We kunnen niet wachten op het vervolg van deze duivensoap. Voorlopig zijn wij aan huis gekluisterd.