Nathalie Baartman: Onderbouwd, onbebouwd!

Telkens als ik fiets langs de randen van de bebouwde kom van mijn dorp, dringt zich de gedachte op: Zucht, hier woonde vroeger Martine. Martine woonde achteraf. ‘Op ’n boer’ zoals dat heet in officieel Twents.

Martine had grasland waarin je kon rollen en als je schommelde op het erf, had je oneindig uitzicht met geitjes en Theo de koe. Bij Martine zag je de zon ondergaan. Bij Martine rook je de komst van de lente sterker dan in onze achtertuin waar mijn vader de coniferen tot blokjes snoeide. Ze hadden fruitbomen. Spruitjes uit eigen tuin. En altijd die bouvier die je tegemoet blafte als je met blote benen aan kwam fietsen. Wind in de rug.

Nu staat er een nieuwbouwwijk. Zoiets hou je niet tegen, zeggen de realisten. Misschien is dat zo. Ware het niet dat de huidige huizen zo ontiegelijk ruim zijn. Dat zelfs mijn dochter van negen zegt: ‘Mama, er staan hier vijf huizen, maar er hadden er best vijftien kunnen staan.’ En als ik echt wil dat het dorp voorbij is, zodat het stille landschap met kronkelweggetjes zich aan me kan openbaren, staan er op de valreep twee protserige villa’s met kasteelambitie te pronken. 

Ja, het baart me zorgen. Oprecht. Dat gebouw, bouwen, bouwen. De mantra van het grote geld waar geen eekhoornmoeder tegen opgewassen is. ‘Zoek maar een andere boom, ouwe beukennotenvreter, hier komt een hek met oprijlaan.’ In de nieuwste plannen van minister van volkshuisvesting Hugo de Jonge staat: Er mag door heel Nederland gebouwd worden. Daarbij wordt rekening gehouden met de natuur.

Hoe dan? vraag ik me af. Hoe kan je in negen jaar 900.000 nieuwe woningen plaatsen, terwijl je rekening houdt met de natuur? Is dat een oeroud bos kappen voor 50 luxe appartementen en naderhand elf nieuwe excuusboompjes planten door plaatselijke peuters onder luid applaus van de burgermeester die rept over het belang van natuureducatie? 900.000 woningen zal leiden dat de grote ontheiliging van het Groene Hart. Grijze vlekjes in het groen. Kinderen, hoe noemen we het gebied tussen Amsterdam en Rotterdam? Rokerslong, meester.

Oja, en in de nieuwste bouwplannen staat dat de procedures sneller moeten. Dat gaat ten koste van de inspraak. Niet zeiken over bloemetjes, bijtjes, maar beton gieten. Likkebaardend staan de bulldozers in de coulissen van ons landschap. Ik hou mijn groene hart vast. In een samenleving waarin het spreekwoordelijke lontje korter en het tellen tot tien en dan je ongenoegen uiten een steeds zeldzamere vaardigheid wordt, waar 1,3 miljoen mensen burn-out gerelateerde klachten vertonen is rust, ruimte en groen het grootste goed. Al was het maar om uit te ademen. Het brein te ontlasten van het dagelijkse portie pixels. 

Laat de stille buitengebieden niet het offer worden voor de op hol geslagen bouwdrift. Flora,- en faunafielen aller regio’s: heft uw vuist en blijft op uw hoede. Als theatermaker vrees ik de dag dat Hugo de Jonge zegt: ‘Natuur!? Ga maar een dvd’tje kijken van Freek Vonk. D’as ook natuur.’