Column Jelle Reumer: Muskaatnoot

Thuis heb ik zo’n ouderwets nootmuskaatraspje – hoewel, ouderwets: je kunt ze nog steeds kopen bij de winkel in huishoudelijke artikelen. Het zijn leuke kleine raspjes, vormgegeven als een beetje taps toelopend blikken kokertje dat aan de ene kant glad is en aan de andere kant voorzien van akelig scherpe tandjes. Met dit werktuigje kun je nootmuskaat raspen, verse nootmuskaat wel te verstaan. Daartoe koop je eerst muskaatnoten, keiharde bolletjes in de vorm van een flinke druif of olijf, en die schraap je dan over die enge tandjes. Het resultaat is vers geraspte nootmuskaat, en dat is honderd keer lekkerder en geuriger dan van dat fijngemalen poeder uit een potje. Je moet er van houden; ik ken mensen die het vies vinden, maar zelf vind ik het heerlijk.

Na verloop van tijd slijt uiteraard de muskaatnoot. Telkens wordt-ie een beetje kleiner, tot je uiteindelijk een piepklein hard brokje overhoudt en je moet uitkijken dat je niet ook je nagels of je vingertoppen gaat meeraspen. Er blijft uiteindelijk dus weinig tot niets van over.

De muskaatnoot lijkt me dus een prima metafoor voor wat er zich de afgelopen twee weken in Glasgow heeft afgespeeld. Tweehonderd landen gingen er welgemoed aan de slag om de klimaatverandering een beetje te temperen. Een liberale leider van een rijk westeuropees land riep zelfs enthousiast om ‘actie, actie, actie’! Maar toen begon het langdurige proces van raspen en schaven. In het kielzog van die tweehonderd regeringsdelegaties waren ook honderden lobbyisten naar Glasgow gekomen, voorzien van legio argumenten en dreigementen om ervoor te zorgen dat er voorlopig nog wel een paar kilo’tjes CO2 de lucht in worden geblazen. Het moet wel haalbaar en betaalbaar blijven, om dezelfde liberale leider van een rijk westeuropees land te citeren.

Trouwens, ook de nodige regeringsdelegaties bleken in de loop van de conferentie toch niet zo heel erg overtuigd van nut en noodzaak van een snelle vermindering van het gebruik van fossiele brandstoffen. Van alle mooie vergezichten en idealen bleef minder over dan velen hadden gewenst.

De uiteindelijke slotverklaring, die een dag te laat tot stand kwam, zag er dus niet meer uit als een mooie ronde muskaatnoot, maar meer als het laatste stompje dat overblijft nadat iedereen er een stukje van heeft afgeraspt. Ik geef toe, ook van dat laatste brokje kan nog altijd lekkere geurige nootmuskaat worden verkregen, maar erg hoopvol is het allemaal niet meer. De wereld lijkt op het punt te staan om zich lelijk in de eigen vingertoppen te gaan staan raspen – en dat doet pijn, kan ik uit ervaring melden.

Maar hier houdt de overeenkomst ook wel op, want als de nootmuskaatnoten op zijn, kun je gewoon weer nieuwe kopen.

Fijne zondag.