Column Jelle Reumer: Lelystad

Na de Tweede Kamerverkiezingen van het voorjaar van 2021 duurde het een kleine zes weken voor het regeerakkoord klaar was, maar snel daarna werd ik gebeld. Voor ik er erg in had, was ik benoemd tot minister van Verkeer en Waterstaat. Een van mijn eerste beleidsdaden was het definitief afblazen van de opening van vliegveld Lelystad en daarbij was ik vooral geïnspireerd door de herinnering aan al die beelden uit 2020, toen overal ter wereld lege steden werden herbevolkt door de natuur, en steenbokken, herten, coyotes, krokodillen en bergschapen onbekommerd rondstruinden over boulevards, lege kruispunten en door tuinen en parken. Bovendien wilde na 2020 toch bijna niemand meer vliegen; Transavia en Easy Jet waren al voor de verkiezingen opgehouden te bestaan en door alle uitstel groeide er schuchter zelfs al wat gras op de in 2019 aangelegde Lelystadse startbaan.

Inmiddels zijn we een jaar verder en het resultaat is verbluffend. Binnen de kortste keren nestelden er scholeksters op het asfalt van het platform. Een ooievaar heeft zijn nest gemaakt op het dak van de verkeerstoren. Wanneer die grote vogels boven het terrein vliegen is het net alsof er een klein vliegtuigje boven de landingsbaan cirkelt; zo heb je toch nog een beetje een vliegveldgevoel. Op de gazons naast de baan grazen grote groepen brand-, rot- en grauwe ganzen en het gezang van tientallen veldleeuweriken overstemt in de vroege zomer het sonore brandingsgeluid van de A6. Overal schieten wilgen, populieren, elzen en essen op – enige vorm van beheer lijkt binnenkort noodzakelijk. De constructie die ooit bedoeld was als vertrek- en aankomsthal wordt nu door een groepje uit de Oostvaardersplassen overgebrachte runderen en een paar verdwaalde reeën tijdens ijzige regenbuien met wind uit het noordoosten benut als schuilplaats; een klein deel van het bouwwerk is bovendien ingericht als bezoekerscentrum.

In opdracht van Rijkswaterstaat wordt nu gewerkt aan een driehonderd meter brede corridor en een even breed wildviaduct om het voormalige vliegveldterrein te verbinden met de Hollandse Hout en de Oostvaardersplassen, dan kunnen de edelherten hier ook naar toe. Er moeten daartoe enkele tientallen kilometers hek worden verplaatst of aangelegd en een nieuw viaduct gebouwd, maar dat kan eenvoudig worden bekostigd omdat ik intussen ook die volstrekt nutteloze verbreding van de A27 bij Utrecht heb afgeblazen.
Maar toen ging plotseling de wekker en schrok ik wakker uit een droom. Ik moest er snel uit om de vuilniszak buiten te zetten. Het normale leven herpakte zich meedogenloos.
Evengoed een fijne zondag gewenst.