Column Jean-Pierre Geelen: The Crown

En? Hoever bent ú al met The Crown, die magistrale dramaserie over het Britse koningshuis? Sinds deze week is het vierde seizoen te zien op Netflix, en omdat er ‘s avonds buiten mijn privé-paleis toch niks te beleven valt, zette ik mij op mijn televisie-troon en ging ik er eens goed voor zitten.

Bij de tweede aflevering schoot ik al vol. Ik werd recht tussen mijn ogen getroffen. Niet door de monarchie, maar door een edelhert. Zonder te ‘spoilen’ ga ik verklappen wat we zien: in de Schotse Highlands schiet een Japanse trofeejager het edelhert. Het nobele dier wordt wel geraakt, maar niet gedood. Strompelend ontkomt hij in het berglandschap, een gewisse hongerdood tegemoet, zo niet erger.
De Britse royals, die toevallig in hun buitenverblijf in de buurt vertoeven, horen dat het gewonde beest zich op hun grondgebied moet bevinden; met satanisch genoegen besluiten ze het ‘uit zijn lijden te verlossen’. Met het jachtgeweer, uiteraard.

Wat is dat toch, met koningshuizen en de jacht? Vermoedelijk hopen zij, tot onze Oranjes aan toe, hun geestelijke leegte te doden met een schot hagel - een vergeefse strijd.

Dat hert, dat liet me niet meer los - het zal mijn Bambi-complex zijn. Het kreupele dier keert een paar keer terug, wankelend in het maanlicht, brullend van pijn. Later zien we hoe prins Philip, de vader van Charles, apetrots het verlossende salvo afvuurt. De koning van de Schotse hooglanden zijgt ineen en eindigt als trofee aan de muur van de Windsors.

Ik snap de symboliek: het aangeschoten wild en het doden ervan loopt synchroon met de entree van Diana in het Britse koningshuis, de dartele hinde die een einde moest maken aan de heimelijke liefde van Charles voor die andere, getrouwde vrouw. De kogels uit het jachtgeweer symboliseren Cupido’s pijlen - inclusief de pijn.

Maar één ding snap ik niet: waarom een dier zo moet lijden voor een dramaserie.

De geschiedenis van dierenleed in de filmwereld is lang en wreed. De achteloosheid van sommige filmers is stuitend. Onlangs trok ik wit weg nadat ik het groezelige griezeldrama ‘Brimstone’ had gezien, van de Nederlandse regisseur Martin Koolhoven. Met groeiende woede moest ik van hem de doodstrijd uitzitten van een zwijn dat beeldvullend de hals werd doorgesneden, tot het spartelend stikte in zijn eigen bloed. Het varken wordt in de film écht gedood, verzekerde Koolhoven in een interview, las ik. Maar, voegde de grote kunstenaar eraan toe: de filmploeg heeft het dier na de opnames wel lekker opgegeten.

Er werden in ‘Brimstone’ ook nogal wat mensen omgebracht. Ik mag hopen dat Justitie levensgevaarlijke Martin K. snel in de boeien zal slaan.

Terug naar hogere kringen: het edelhert en The Crown. De Windsors schijnen woedend te zijn op Netflix. Gek genoeg ging dat niet over dat mishandelde hert, maar over het gevoelige drama rond de dartele hinde, Diana.

En nu volgt een spoiler alert: ik ga iets verraden. Schrik niet: de scènes van het lijdende hert in The Crown zijn hartstikke nep. Het is computeranimatie. Ik heb het opgezocht, en ik geloof maar al te graag dat het waar is.

Zo werd ook ik als kijker uit mijn lijden verlost. Voor de lol sollen met dieren is al net zo uit de tijd als de monarchie zelf. Het hóéft ook niet meer: al sinds het gehaaide Jaws en de Bengaalse tijger in ‘The life of Pi’ weten we: de dieren zelf zijn er net zo fictie als de hele film. Ze zijn er alleen maar knapper in geworden.

De filmwereld biedt zo nieuwe perspectieven voor álle verveelde monarchen. Vervul hun morbide moordneigingen met een levensecht computergame vol 3D-animatie, en laat ónze dieren met rust. Monarchie is een poppenhuis vol sprookjesfiguren, waarom zouden hun wilde dieren wél echt moeten zijn? Onze eigen Willem-Alexander heeft op Paleis ten Bosch vast nog wel een kamertje over waar hij met z’n vrinden naar hartenlust kan knallen op al het wild dat hij maar wil - fantasievol tot leven gewekt in de studio’s van Disney en Pixar.

De Windsors en alle monarchen mogen, kortom, Netflix dus wel dankbaar zijn voor deze koninklijke oplossing. Zelfs ik buig inmiddels ook weer diep voor The Crown. En voor het springlevende edelhert.