Jean-Pierre Geelen: geslachtsdelen op steeltjes

Nog een paar weekjes slapen, en dan is het weer zover: Valentijnsdag. De commerciële fuik van nog vóór Blue Monday en Black Friday. Tallozen zullen op die Dag van de Liefde hun liefje weer verblijden met een bos bloemen, zo wil de bloemist ons althans opdringen.

Ik doe het niet. Ik maak er thuis geen goeie sier mee, maar nooit kom ik feestelijk binnen met een bosje ruikers in mijn hand. ‘Alsjeblieft, schat: een bosje verlepte vulva’s. Veel plezier d’r mee.’

Ik hou van natuur, en dus ook van bloemen. Maar zie ik weer zo’n bont boeket op tafel staan, dan kniel ik altijd even en citeer ik eerbiedig de dichter Willem Kloos: ‘Ik ween om bloemen in den knop gebroken/ en vóór den uchtend van haar bloei vergaan.’

U hoort het al: ik ben teveel romanticus voor goedkope romantiek.

‘Zeg het met bloemen’, zeggen ze altijd. Maar ik snap nooit goed welke symboliek je er precies mee uitdrukt. Ik hoef de luisteraar van een natuurprogramma natuurlijk niets uit te leggen over de bloemetjes en de bijtjes, maar laten we eerlijk zijn: wat is die bos rozen nou anders dan een stel schuin afgesneden geslachtsdelen op steeltjes? Zo’n verzameling opengesperde stampers, stempels en zaadvruchten, en dan gaan zitten toekijken hoe die afsterven – ik vind het een pervers genoegen, maar misschien ben ik een lul op pootjes.

Vooral vrouwen lusten er wel pap van: je hoort ze soms amechtig zuchten bij de aanblik van zoveel vruchtbaarheid, in de bloei van hun plantenleven, maar in den knop gebroken voor ons genoegen. Ik zie alleen maar hoe die geslachtsdelen snel verschrompelen tot een gerimpeld craquelé, hoe ze vel over been oud en lelijk worden, tot ze verrotten en vergaan.

Hoe romantisch ís dat? Het moet een hogere vorm van vrouwenporno zijn. Vandaar natuurlijk dat ik, mannenzwijn, er maar niet opgewonden van kan raken.

Tot zover de schaamteloze bekentenissen. Nu de gore waarheid. Want dat goedbedoelde bloemetje is een gore gifbom. Een massamoordenaar in een vuile oorlog. De bijenbevolking bezwijkt onder onze lustboeketjes, net trouwens als andere insecten, en iedereen weet inmiddels wat dat betekent. Het is bij de beesten af.

Ik moest eraan denken toen mijn krant, de Volkskrant, vorige week cijfers publiceerde over een nieuw record in de landbouwexport: die naderde vorig jaar de 100 miljard euro. Onthoud u dat getal even, voor wanneer weer boze boeren binnenkort – in maart gaan ze weer los – bedelen om uw medelijden. Vlees, groente en fruit gaan allemaal grotendeels de grens over, maar bloemen en sierteelt het allermeest.

Gek genoeg hoor je daar het minst over; alle aandacht in de CO2-oorlog gaat naar de veeteelt. Terwijl ook de bloemenboer bepaald geen schone handen heeft. De grote roos, uitgerekend het symbool van de Valentijnsliefde, hoort tot de ergste. De productie van een bosje kost 4 kilo CO2, en dat is net als bij de hortensia en orchidee, meer dan een rundersteak van 100 gram kost.

Het gebruik van pesticiden daalt sinds enkele jaren licht. Maar ons groengroen knollenknollenland is geen idylle, het is nog steeds een gifbelt vol spiroxamine, mandipropamid, procymidone of bijendoder fipronil – namen die klinken als weelderige bloemensoorten, maar ik bloei er niet van op.

Natuurlijk, er zijn ook schone, ‘biologische bloemen’ – de term alleen al. Maar dat is verdomd goed zoeken, en hun aandeel op de gehele bloemenmarkt is verwaarloosbaar.
 
U hoort het: dit is een droef bericht. Liever geen bezoek, en vooral: géén bloemen. Want, zoals onderaan het overlijdensbericht staat: ‘Ik ween om een verlepte vulva, in den knop gebroken/ en vóór den uchtend vergaan/ in een plasje pesticide.’