Column Bibi Dumon Tak: Onvermoede wensen

Sommige mensen hebben een bucketlist. Een wenslijstje van dingen die ze ooit willen meemaken. Het noorderlicht staat er vaak op. Of walvissen spotten, de Mont Blanc beklimmen, de oceaan oversteken in een zeilboot, een koala aaien. Het zijn altijd grootse dingen waar je veel moeite voor moet doen en waar je hoge verwachtingen van hebt. Daarna kan het eigenlijk alleen nog maar tegenvallen, omdat óf het noorderlicht en de walvissen het laten afweten, óf omdat je door omstandigheden nooit aan je bucketlist toekomt.

Mijn bucketlist is leeg. En toch heb ik een lijstje. Een achteraf lijstje. Een verzameling wensen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Een soort 'reversed'  bucketlist.

Het leuke van zo’n achteraf lijstje is dat het niets kost en nooit een teleurstelling oplevert. Je hoeft alleen maar per ongeluk op exact het juiste moment op exact de juiste plaats te zijn. Zoals laatst.

Ik maakte een herfstwandeling door de Belgische Oostkantons waar ik een weekje logeerde. Het was windstil en zonnig toen er achter me iets op klonk. Zoals de zee een golf over je uit kan storten zo stroomde er onverwacht een almaar luider getoeter over mij heen.

Hoog aan de hemel trok er een vlucht van zeker honderd kraanvogels over. Ik volgde ze met de verrekijker en voor ze uit zicht waren kwamen er nieuwe vluchten aan. De een na de ander, het hield niet op. Duizenden en duizenden vogels op weg naar hun winterkwartier. Ze bleven maar komen en de zon ging langzaam onder waardoor hun buiken oranje kleurden in het late middaglicht. De hemel was gevuld met trompetgezang. Zelfs toen het al aardedonker was en ik nog steeds in het weiland stond en de vogels niet meer zag, alleen nog maar hoorde, bleven ze komen. Tienduizenden kranen. Een  reizend orkest dat niet verstomde. Ik wist tot op dat moment niet dat dit een van de grootste wensen in mijn leven was.

Maar, dit verhaal is nog niet klaar. Want hier was, en dat wist ik dus nog niet, een drietraps reversed wens in de maak.

Vorige week was ik namelijk weer op exact diezelfde plek in de oostkantons. Het miezerde. Het mistte. Alles wat leefde zat met opgetrokken schouders tussen de takken te wachten op beter weer. Behalve die ene vogel hoog in de lucht. Een kraanvogel. Eenzaam schalde zijn roep over het veld.

‘Je gaat verkeerd!’ wilde ik roepen. ‘Je moet de andere kant op!’

De rest van de wandeling vroeg ik mij af wat een verloren kraanvogel eind december in Oos-België doet. Kon hij overleven? Waarom vloog hij naar het noorden? Ik werd er somber van. Die arme kraan! Maar ik wist toen nog niet dat dit slechts deel twee was van de drietapswens.

Enkele dagen later, op nieuwjaarsdag, opende ik het raam van het huis waar ik logeerde. Vlak boven het dak cirkelde een groepje van acht kraanvogels. Ik rende naar buiten. Één van de vogels liet zich nog iets verder zakken, strekte zijn poten uit naarbeneden, trompetterde, klapte een aantal keer met zijn enorme wieken, steeg weer op en verdween daarna met zijn soortgenoten in de juiste richting. Natuurlijk, dacht ik, natuurlijk was dat die verdwaalde vogel van een paar dagen eerder. Hij kwam me, voordat hij verder trok, even vertellen dat hij zijn vrienden weer had gevonden. ‘Dank je wel!’ riep ik hem achterna. En: ‘Goeie reis!’

Sinds deze week weet ik het zeker: de klassieke bucketlist is weggelegd voor doeners die hun leven willen afronden met een schone en afgevinkte lijst.

Die andere lijst, die onvoorziene, die is voor de dromers. Zij hebben onvermoede wensen die gaandeweg hun leven in vervulling gaan. Die lijst raakt nooit vol of afgevinkt. Het is een lijst die meegaat tot op het einde. Want ook dan kunnen er ineens kraanvogels aan de hemel verschijnen. En wat zou het prachtig zijn wanneer je er die dag met je laatste adem achteraan kon gaan.