Column Lies Visschedijk: de lijster

Een van de eerste vogels die in het voorjaar met grof vocaal geweld de tuin oppimpt, is de zanglijster. Parmantig rechtop, met een gestippelde dikke buik die over zijn broekriem hangt, ruimt hij hier in Amsterdam in de vochtige binnentuinen de slakken uit de weg. Dit wisselt hij af met op de top van een conifeer zitten en zo mooi zingen, dat mijn mond er al twintig jaar van openvalt.
In Limburg hoorde ik ze niet zoveel maar hier in het Westen vinden we ze heel gewoon.
Sterker nog, niemand merkt ze op. Wat gek. Niemand luistert. Hoe kan dat nou?
Het is alsof Barbra Streisand 's ochtends voor je slaapkamerraam ''The Way We Were" voor je zingt, en daarna gratis de slakken uit je tuin gaat halen.
'Wat aardig, Barbra.'
'Joh 't is niks.'
'Zing je nog wat voor ons?'
'Tuurlijk, ik heb toch niks te doen. Behalve eten zoeken, zeven huiskatten te ontwijken en een levenspartner te vinden ben ik hartstikke vrij. Ik zing nog wel wat'.
'Weet je het zeker Barbra? De gevoelstemperatuur is min vijf en het regent!'
'Nee joh, ik voel me prima! Wat een leuke tuin heb je trouwens.'
'Ja? Vind je dat echt? Ik doe er anders veel te weinig aan.'
'Nee, juist mooi, dat rottende dode hout en die slechte afwatering.
Ja? Echt? En die ouwe troep achterin dan? Die half ingestorte schuur? Je zou het hier trouwens in het voorjaar moeten zien. Het zevenblad staat hier manshoog.
Ach, prima toch? Zevenblad bloeit zo leuk. Het is gratis caviavoer, en ik ken zelfs hippie- achtige figuren die er soep van blenderen. Zevenblad krijg je sowieso nooit meer weg, dus laten we het een plek geven.
Misschien heb je ook een oude muur met klimop. Veel modder. Misschien een lijsterbes, of een vuurdoorn. Zet maar lekker wat hosta's in die modderbende. Ik vind ze niet zo mooi, maar daar zitten graag slakken in. Ik weet wel, slakken zijn soms best vervelend, maar zoals een echte zichzelf respecterende artiest alleen blauwe m&m's in de kleedkamer wil, wil de lijster slakken. Dan bedoel ik geen naaktslakken. Die zijn niet te vreten. Sommige mensen kieperen naaktslakken over de schutting naar hun minst favoriete buur. Een grove misdaad, maar toch zullen veel mensen zich hierin herkennen.
Terug naar de lijster. De zang is zo ongelofelijk mooi. Bescheidener dan de nachtegaal, ronder, melodieuzer, soms zelfs lyrischer dan de pianomuziek van Chopin. Soms dwingend en hard, zoals nu in het voorjaar, soms als een echo van zichzelf. Zachtjes, aarzelend. Dat zijn de Barbra's van volgend jaar, die in de zomer aan het inzingen zijn voor volgend jaar. Subsong, noem je dat. Dat belooft wat voor de komende februari.
Laten we maar goed voor onze artiesten zorgen. Zonder hen is er niks aan.