Buiten gebeurt het: herinneringen uit het groen

In de verhalenbundel 'Buiten gebeurt het' verzamelen de jeugdvrienden Fred Nordheim, Rob Chrispijn en Martin Melchers rond hun tachtigste verjaardagen nog één keer een serie herinneringen uit het groen. De centrale boodschap: ga naar buiten en geniet!

Martin Melchers was fysiotherapeut van beroep, maar ecoloog uit passie. Voor de gemeente Amsterdam was hij dan ook jaren stadsecoloog en schreef hij verschillende boekjes over de natuur in de stad, zoals 'Haringen in het IJ'. "De enige constante factor in de stadsnatuur is de verandering", zegt Melchers. "Je ziet van alles verdwijnen, maar je ziet ook van alles komen, zoals nijlganzen, haviken en zelfs zeearenden. Wie had dat ooit gedacht?!"

Fred Nordheim, met wie Melchers al sinds de kleuterschool bevriend is, werd van beroep fotograaf in Artis. Waar Melchers ronduit optimistisch door het leven stapt, wordt Nordheim toch wel enigszins gehinderd door een zwaar gemoed. "Ik heb in mijn leven denk ik teveel overhoekjes en stukjes groen onder het asfalt zien verdwijnen. Woest kan ik daardoor worden. Tegelijk kan ik dan wel weer opladen als ik een hele zomeravond naar de gierzwaluwen in de stad kan kijken."

Rob Chrispijn, de derde van de musketiers, kan de somberheid eenvoudig verdrijven door zich te richten op de vierkante meter. Waar hij zijn brood onder andere verdiende met het schrijven van liedteksten voor Herman van Veen, heeft hij veel van zijn vrije tijd gestopt in de studie van paddenstoelen. Van hem verscheen eerder het boekje 'Champignons in de Jordaan'.

'Buiten gebeurt het' is een uitgave in eigen beheer van de stichting Hypoxylon. Het bevat korte verhalen met natuurbelevenissen uit het leven van de drie mannen, al dan niet gezamenlijk. Hieronder een kort verhaal van Martin Melchers over 'de snip'

Dit verhaal is nog uit de guldentijd toen op een briefje van honderd een watersnip stond afgebeeld en dat daarom in de volksmond werd aangeduid als een snip:

Over de leuning van de brug bij de Linneauskade hangen twee jongens. Ze rommelen met een lange tak in het water. Er zal een bal in het water liggen, denk ik, maar ik weet ook dat pal naast de brug een meerkoetennest ligt. Als ik naderbij kom hoor ik de luid alarmerende koet. Logisch, want tot mijn grote woede zie ik dat een van de jongens met een stok in het nest zit te poeren. ‘Hé, lazer op, laat die vogel met rust!’ roep ik als ik op de brug kom. ‘Maar meneer, moet u…’ ‘Lazer op, zijn jullie helemaal besodemieterd!’ ‘Maar meneer kijkt u dan zelf!’ roept een van de jongens. Er klopt iets niet, als ik de jongens aankijk. Je hebt afschuwelijk tuig in Amsterdam, maar deze twee hebben geen slechte bedoelingen. ‘Wat is er dan?’ vraag ik nog wat brommerig. ‘Kijkt u maar goed, dan ziet u zelf dat er een snip in het nest zit.’ Veel meerkoetennesten worden in de Amsterdamse wateren opgebouwd uit een samenraapsel van plastic, takken, papier en nog veel meer en in dit nest zit een briefje van f100,-. ‘Kan je zwemmen? vraag ik. ‘Ja’, zegt de grootste van de twee. ‘Haal het eruit’, zeg ik, ‘maar kijk uit dat je geen water inslikt. Het wemelt hier van de bruine ratten.’ De jongen doet snel wat kleren uit en zwemt naar het nest. Op de wal gekomen, verdwijnen ze snel uit het zicht, f100,- rijker.