Bibi Dumon Tak: Wie is de wolf?

Het liefst gaat Bibi Dumon Tak tussen de schapen in de wei zitten om de taak van de afwezige herder op zich te nemen: "Maar ik zal u verklappen, wolf of niet, een slagveld wordt het voor de meeste schapen sowieso." Veel van deze schapen gaan uiteindelijk op transport richting het slachthuis.

Lees hieronder de gehele column:

Laatst bracht ik weer eens een bezoek aan Drenthe. Verbijsterd moest ik constateren dat er nog altijd schapen achter halfbakken hekjes stonden terwijl hun baasjes binnen lekker met een biertje in de hand naar een voetbalwedstrijd keken. Tegenwoordig zijn de televisieschermen zo groot dat je vanaf de openbare weg de wedstrijd FC Emmen tegen RW Essen zonder verrekijker kunt volgen.

En terwijl de baasjes zich druk maakten over de een nul achterstand op Rot Weiss Essen, wilde ik het liefst tussen hun schapen in de wei gaan zitten om de taak van de afwezige herder op me te nemen. Vroeger hoedde men namelijk schapen, tegenwoordig houdt men ze. En houden betekent dat de eigenaar ze toevertrouwt aan het lot. Dat lot is de wolf. En die doet zijn inkopen niet erg netjes, weten we inmiddels.

Maar ik zal u verklappen, wolf of niet, een slagveld wordt het voor de meeste schapen sowieso. Zie je in de media vooral foto’s en filmpjes van toegetakelde dieren met hun wenende baasjes ernaast, de schapen die het wel overleven wacht min of meer hetzelfde lot. Alleen dát lot krijgen we van de media nooit te zien, omdat journalisten te veel in beslag worden genomen door de plunderingen van de wolf.

En om te voorkomen dat die journalisten afstompen, geperforeerde schapen in een weiland gaan tenslotte ook maar vervelen, heeft een aantal boeren daar iets nieuws op bedacht. Ze halen hun bebloede huisdieren van het land om ze op te stapelen langs de openbare weg. Er zat vorige maand zelfs een boer tussen die zijn schapen, als een vlezige kerstslinger, tussen de bomen had opgehangen. Er stond ten overvloede een bordje bij: bedankt wolf.

Veruit de meeste schapen staan niet achter een deugdelijk hek. Wat al die veehouders ook beweren. Op de foto’s zien de hekken er ogenschijnlijk wolfwerend uit, maar iemand met verstand van zaken ziet al in één oogopslag dat de draden te slap hangen, te ver uit elkaar staan, te hoog boven de grond zijn bevestigd, of dat er een stapel stenen aan de buitenkant van de wei ligt opgetast, waardoor de wolf in Wapse bijvoorbeeld - het dier dat een boer in zijn arm had gebeten - een handig opstapje had om, hup, het weiland in te kunnen springen. Alleen hij kon er niet meer uit, want aan de binnenkant lagen geen stenen. Toen kwamen er een schep, een riek en tenslotte, illegaal, een geweer aan te pas. Weet u nog?

Kortom, goedgekeurde hekken zijn er nauwelijks. Wat de veehouders ook beweren. Misschien dat ze er voor een leek aardig uitzien, maar er moet ook een spanning van 4500 volt op staan. En die spanning valt op foto’s niet te controleren. Goede hekken houden 98% van de wolven tegen. Toegegeven, het vraagt onderhoudswerk, maar de herders van weleer hadden nog veel meer werk. Die hadden helemaal geen hek en moesten zelf als wolfwerende omheining fungeren. Ook ’s winters en ’s nachts, zonder televisie, zonder FC Emmen en een zak chips voor hun neus.

En dan nog iets. Veel Nederlandse schapen worden ritueel geslacht. Zo’n beetje op de manier waarop de wolf het doet, maar dan akeliger. Voordat ze worden gedood moeten ze namelijk eerst nog op transport. Dat gaat niet per luxe touringcar, maar in een vrachtwagen waar ze niet vanzelf inlopen. Ze moeten erin worden gesleurd, getrokken en geduwd. Als ze geluk hebben ligt het slachthuis in Nederland, met een beetje pech gaan ze de grens over en komen ze God mag weten waar terecht. Zonder voer, zonder verkoeling, zonder verzorging.

De rituele slacht houdt in dat het schaap op haar rug wordt gegooid en aan haar vier poten wordt vastgebonden of anderszins wordt vastgeklemd, want uit zichzelf blijft ze niet liggen. In die houding wacht ze tot er een religieuze slachter arriveert die haar keel, hopelijk in een keer goed, maar in de praktijk gemiddeld in vijf halen, doorsnijdt. Als ze geluk heeft is ze als eerste aan de beurt, maar het kan helaas ook een tijdje duren en in de tussentijd ziet en hoort ze hoe haar vriendinnen hun dood gorgelend en worstelend tegemoet gaan.

Ik zou willen dat deze beelden ook door de media werden gedeeld. Ik wed dat er dan geen treurende boeren in de buurt zijn. Die zitten alweer in de rats over de aanstaande wedstrijd tegen Helmond Sport. Wie is de wolf, denk ik dan. En wie zijn de altijd maar nablatende schapen.

Ik wens iedereen een mooie zondag.

PS Het werd uiteindelijk 5-2 voor RW Essen.