Bibi Dumon Tak: Lieve Aarde

"Lieve aarde, we hebben als domme kinderen gehandeld en gedacht dat moeders onuitputtelijk zijn", schrijft Bibi Dumon Tak in haar brief aan de aarde. Ze schaamt zich dat we haar vrijgevigheid hebben misbruikt door onophoudelijk te hakken, ploegen, boren of pompen. Maar de aarde staat er niet alleen voor. "Er zijn er die begrijpen dat moeders op kunnen raken."

Lees hieronder de gehele column: 

Het spijt me dat het zo ver heeft moeten komen. Dat het niet langer lijkt of u draait, maar dat het eerder een soort tuimelen is wat u doet. Tuimelen van de ene ramp in de andere. Het is daarom dat ik u schrijf. Geen idee waar ik deze brief straks kan posten omdat alle brievenbussen, de een na de ander, worden opgeheven. Bovendien wordt het een uitdaging voldoende zegels te vinden, omdat de prijzen sneller stijgen dan je kunt bijplakken. Het posten van een brief was ooit een klusje dat een paar minuten in beslag nam. Nu moet je er een dagdeel voor vrijmaken in je agenda, maar aarde, daarmee zal ik u niet vervelen.

Ik wilde u laten weten dat u ooit mijn moeder was. Niet alleen voor mij, maar voor alles wat leeft op uw grond. U hoedde, u zorgde, u gaf en vergaf. Zelfs sinds we iets te veel in uw bodem begonnen te wroeten, nadat onze handen werden vervangen door machines, bleef u met ons begaan. Lange tijd legde u een arm om onze schouders terwijl we uw zeeën mengden met gif, uw luchten lieten dampen, uw wouden omringden door vuur. U deelde hier en daar wat tikjes uit, in de hoop dat wij er iets van zouden opsteken, terwijl u zich u intussen over ons bleef ontfermen. Zelfs na onze dood nam u ons op in uw schoot. Lieve aarde, we hebben als domme kinderen gehandeld en gedacht dat moeders onuitputtelijk zijn.

Ik schaam me dat wij uw vrijgevigheid hebben misbruikt. Er wordt tegenwoordig onophoudelijk in u gehakt, geploegd, geboord, gepompt. Uw vacht van bloemen, bomen, struiken en kruiden wordt dagelijks geschoren. Uw wateren worden gestremd, omgebogen, drooggelegd of in beton geklonken. Uw luchten worden verzwaard met giftige dampen. Uw gesteente erodeert. Uw sneeuw smelt. Uw dieren verdwijnen. Er zijn mensen die het zien, maar we zijn met te weinig. Onze stem komt niet boven die van de anderen uit. Ik wed dat u ons niet eens hoort, aarde, omdat u vandaag bezig bent de koralen te behoeden voor oververhitting. 

Ik wil u via deze brief laten weten dat u niet alleen staat. Er zijn er die begrijpen dat moeders op kunnen raken. Maar we kunnen bijna niets anders doen dan de fiets te gebruiken in plaats van de auto, de luchtvaart niet te ondersteunen, de oliemaatschappijen min of meer te laten droogvallen, dat is tenminste het idee. Wij doneren aan goede doelen, laten uw dieren met rust, en redden bijen door een zakje bloemrijk zaad in de grond te strooien, maar het zijn kruimels, aarde, waar u helemaal niets aan heeft. Want er zijn altijd grotere en sterkere krachten die om meer vragen: meer beton, meer schepen met sleepnetten, meer voedsel, meer gevangen dieren die om de haverklap op onnatuurlijke wijze worden bevrucht - een methode die wanneer zij bij onze eigen soort zou worden toegepast verkrachting heet. Meer bezittingen, meer ruimte, meer macht.

Het zijn mensen die denken dat er uit uw uier altijd melk zal stromen. Ze redeneren als kleine kinderen die, zoals ik al schreef, niet willen begrijpen dat moeders op een dag gewoon zijn uitgeblust.

Ik schrijf u, ik denk ook namens enkele anderen, om u een hart onder de riem te steken, voor zover u over beide beschikt. We horen uw gebrul. Wij hebben oren die kunnen luisteren. Met wij bedoel ik de kinderen die zijn uitgegroeid tot verantwoordelijke volwassenen. Wij willen niets anders dan uw orkanen, aardverschuivingen en overstromingen sussen. We zullen u dan ook niet langer behandelen als onze moeder, maar in plaats daarvan als ons kind. Dat zijn we aan u verplicht. Want een kind verzorg je, dat begrijpt iedereen. Met een kind ga je voorzichtig om. Tegen een kind zeg je dat het goedkomt, dus aarde: het komt goed, al zal het nog even duren. Dat wilde ik u via deze weg vertellen.

En nu ga ik gauw op zoek naar een oranje brievenbus. En dan mag PostNL gaan uitzoeken waar deze brief moet worden bezorgd. Ik doe er voor de zekerheid een internationale zegel op, want wie weet is uw postadres gelegen in een land overzee. En als er te weinig porto op zit en deze brief daardoor niet kan worden besteld dan houd ik PostNL persoonlijk verantwoordelijk voor het bevorderen van het gevoel van eenzaamheid. Niet alleen die van u, maar die van ons allemaal.

Veel groeten van een van uw moeders.