Begijn Le Bleu: Schoon genoeg

Frisse lucht, zonlicht, hommels en missen. Een heerlijk gevoel maakte zich meester van Begijn Le Bleu op de eerste, prille lentedagen van dit jaar. Zijn goede humeur werd bijna verpest door een meterslange PVC-doek met daarop de print van een klimop.

Lees hieronder de gehele column:

Op een van de eerste, prille lentedagen van dit jaar ondernam ik een fietstochtje door mijn eigen stad. De frisse zuurstof vulde mijn longen en het zonlicht voedde de neurotransmitters in mijn hoofd. Ik voelde het knetteren en bruisen van mijn synapsen door heel mijn lichaam. Ik zag zowaar een eerste hommel vliegen en een tiental mussen tjilpten lustig in een dakgoot. Een heerlijk gevoel maakte zich meester van mij.

Tot ik voorbij een tuin reed waarlangs de eigenaar een meterslange afspanning had gemaakt met een PVC-doek met daarop de print van een klimop. Ik probeerde het onding mijn goed humeur niet te laten verpesten maar de synapsen in mijn hoofd, waarvan daarjuist sprake, veroorzaakten nu een kortsluiting. Ik wilde het plastic ding nog een kans geven door te denken: ‘Ach, het zal waarschijnlijk gemakkelijker zijn voor die mensen om een plastic doek te hangen dan om echte klimop te onderhouden.’ Maar de groene, onverdraagzame, activistische jongen in mij had al de overhand.

Kijk, ik heb altijd een Zwitsers zakmes in mijn broekzak. Het is best scherp. Ik schil er graag een appeltje mee. Ik kon er zo een paar van die plastic kabelbinders mee lossnijden die het doek vasthielden. Maar nog voor ik de gedachte in een daadwerkelijke en onverantwoorde actie kon omzetten peddelde ik al in een andere straat waar ik tot mijn ontzetting een man zag staan met een grote rugsproeier op zijn… euh, rug. Hij bespoot elk kiertje van zijn oprit met een haarfijn straaltje gif om er voor te zorgen dat er geen leven in zijn betonnen klinkers omhoog zou schieten in de vorm van onkruid. Voor de zoveelste keer: er bestaat geen onkruid. Een plant noemen ze onkruid omdat het niet te koop is in de winkel.

Een vriend van mij liet mij onlangs reclame zien van een product genaamd boomreiniger. Ik herhaal: boomreiniger. Een product dat, hou u vast, de groene aanslag op bomen en struiken bestrijdt. Dat woord alleen al. ‘Bestrijden’. Alsof we Chinees militair strateeg Sun-Tzu himself erbij moeten halen om die stoute mossen te lijf te gaan.

Natuurlijk is schoon belangrijk. Ook ik doe elke dag proper ondergoed aan. En jawel, ik was me natuurlijk eerst. Maar ondertussen wordt ‘proper’ al decennialang gecultiveerd als een primaire noodzakelijke deugd terwijl het al lang een marketingtool is geworden. De meest nodeloze producten passeren de revue omdat nagenoeg alles al is uitgevonden. Ze zouden ons leven gemakkelijker maken.

Doe het eens wat minder proper in de tuin. Het zal uw leven ook gemakkelijker maken.

Na verloop van tijd zal je zien dat er in uw ooit zo akelig perfect gemillimeterde gazon een dynamiek ontstaat die u geen cent kost maar u wel rijker maakt. Een thuishaven voor alles wat groeit en bloeit. Zo eenvoudig kan het zijn. Leg u achterover in uw chaise longue en geniet. Laat de natuur maar werken.