Albert Goudberg: Het aquarium

Ooit was hij gaaf: de huid mooi blank met een flard roze, kokette blik in de ogen, maar toen verscheen een puistje. Hij legde onbewust de link tussen die oneffenheid en het feit dat hij minder werd opgemerkt: `meer hiervan en ik verdwijn tegen de achtergrond'. Van vader op zoon en moeder op dochter bracht hij de camouflagekunst tot grote hoogte. Zijn huid begon meer en meer in te deuken, te verkleuren en door zijn stilliggend leven vonden zelfs alge daarop een onderkomen. Uiteindelijk was hij zo onooglijk dat geen clearasil-bad er nog iets aan verhelpen kon.

Het `spiegeltje-spiegeltje-aan-de-wand' van de zee bezong hem misleidend altijd als mooiste, voedde zijn narcisme zo dat hij zich van zijn lelijkheid niet meer bewust was. Zou hij ooit aan land gaan als een volgende stap in zijn evolutie en stembanden ontwikkelen, dan zouden die van het niveau van Eros Rammazotti zijn: schurende pizzahutklasse. Dus was het maar beter dat hij, als in een donkere droom, over de riffen zou blijven scheren.

Bezoekers trokken voorbij het aquarium en zochten naar een vis die vrijwel onzichtbaar was. `Zit niks in', zag je de meesten denken. Maar ik wist beter, wat ik ook wist was dat dit de perfecte plek voor een date was: in de Zoo bij het aquarium van de steenvis. Deze plek gaf mij gelegenheid om mijn date uitgebreid te observeren.

Op een gegeven moment kwam een vrouw aanslenteren. Ik keek van een afstandje toe in het halfdonker. Voor de bak met de steenvis bleef ze staan. Ze zakte een beetje door haar knieën om op de goede hoogte te komen, plakte neus en lippen tegen de ruit en zocht... en zocht... Ze hield niet meer op met zoeken, vergat helemaal dat ze op een verschijnende date moest letten.

Aan haar arm bungelde het blauw gebloemde tasje dat ze als overbodig teken ter herkenning had afgesproken. Want ook zonder dat tasje was het duidelijk geweest dat het hier om een gebiologeerde dierenliefhebster ging. Ik ging naast haar staan en wees naar de steenvis die ik door ervaring in een oogwenk op het spoor was: `dáár'. Ze keek terug en lachte. Klik!
De steenvis is eetbaar, maar zou niet gegeten mogen worden. Hij is briljant in camouflage en de beste matchmaker!