Wham!: epos en tragedie ineen

Documentairemaker Chris Smith toont in ontroerende documentaire de opkomst van roemrucht Brits popduo. 

Twee 18-jarigen besluiten aan het begin van de jaren 80 dat ze beroemd willen worden. Gezegend met een hoop branie kloppen ze aan bij platenmaatschappijen. De rest is geschiedenis. Wham! is een epos en tragedie ineen. Een epos omdat documentairemaker Chris Smith (zie ook zijn wonderlijke documentaire Jim & Andy: The Great Beyond uit 2017) laat zien hoe zanger en componist George Michael gaandeweg zijn eigen talent ontdekt. Een tragedie omdat Michaels bandgenoot en boezemvriend Andrew Ridgeley steeds verder uit beeld verdwijnt. Het is geen verrassing dat Smith die relatie, samen met Michaels homoseksualiteit, centraal stelt in de film.

Aan de ene kant begrijp je het feit dat Michael een solocarrière ambieerde; aan de andere kant oogt hij bij vlagen egoïstisch. Omdat hij zijn succes goeddeels aan Ridgeley te danken heeft. Het mooie aan Wham! is dat de film volledig leunt op archiefbeelden: homevideo’s, televisiereportages en videoclips. Fascinerend is ook hoe je bijna aan Michaels blik kan zien hoe moeilijk het voor hem moet zijn geweest om zijn seksualiteit te verzwijgen – en hoe traumatisch dat voor hem was in zijn latere leven. 

Bovenal etaleert Smith in de film Michaels songwriterstalent, en het feit dat de artiest een controlfreak was die de touwtjes stevig in zijn handen hield. De muziek van Wham! is onvervalste kitsch, zo wordt in de film benadrukt. Althans: het feit dat het muziekjournaille er weinig van moest hebben. Wham! velt echter geen oordeel over de pophits van het duo, maar geeft juist inzicht in de dynamiek achter het gezelschap. Smith doet gewoonweg iets heel bijzonders: hij gunt de kijker een blik achter de schermen bij een fenomeen. Ere wie ere toekomt: Wham! is ook voor de muziekliefhebbers die een aversie hebben tegen Wham! een kijkbeurt waard.

Wham!, vanaf woensdag 5 juli 2023 bij Netflix