Watchmen S01E01-02: zinderende stripverfilming voor volwassenen

Foto credits: HBO

De pilotaflevering van Watchmen opent met een flashback, naar 1921. In een bioscoop waar een zwijgende film wordt vertoond breekt ineens alle hel los. We bevinden ons in Tulsa, Oklahoma, waar net na de Eerste Wereldoorlog een welvarende zwarte gemeenschap woont die binnen een dag door jaloerse, rancuneuze witte suprematisten van de aarde wordt geveegd. Deze bloederige passage uit de Amerikaanse geschiedenis dient in dit nieuwe superheldenrelaas als uitgangspunt voor de totstandkoming van een parallelle geschiedenis waarin rassenhaat, net als in onze wereld, springlevend is.

Damon Lindelof ( The Leftovers , Lost ) presenteert in Watchmen een paradigma (gesitueerd in 2019) waarin politieagenten gezien het roemruchte verleden verplicht zijn een masker te dragen, zodat ze niet ontmaskerd kunnen worden door extreemrechtse terroristen. Na de openingsscène wordt getoond hoe de relatieve rust in het heden wordt verstoord door een aanslag. Een gemaskerde agent houdt in het holst van de nacht een burger aan. De agent vermoedt dat het hommeles is, maar voordat hij via het hoofdkantoor toestemming krijgt zijn dienstwapen uit een elektrische grip te trekken is hij al gefusilleerd.

Deze gebeurtenis zwengelt opnieuw een guerrillaoorlog aan tussen het establishment (mensen van alle kleuren verenigd) en de zevende cavalerie (een soort groep bestaande uit racistische rednecks). Hoe de vork daadwerkelijk in de steel zit qua strijdende partijen blijft vooralsnog onduidelijk. Lindelof heeft het bronmateriaal, waar ook de film uit 2005 op is gebaseerd, gebruikt als inspiratiebron voor een soort nieuw hoofdstuk, met oude en nieuwe personages.

Het resultaat is bijzonder ambitieus, misschien wel iets té. Want ook in de tweede aflevering proberen de makers de geschiedenis te vervlechten met het heden. (En dan is er nog Jeremy Irons, die ergens in de verte de rol van een soort adellijke gek op zich neemt.)

Niettemin oogt Watchmen als de beste superheldenreeks van het jaar. Allereerst vanwege de actuele plot: ondanks dat de show zich afspeelt in een alternatieve realiteit zijn de gelijkenissen met de Amerikaanse gepolariseerde politiek pijnlijk, en dat is knap geschreven. Daarnaast valt Regina King (sowieso een van Amerika’s grootste acteertalenten) op als Sister Night, een ‘superheld’ die op zoek is naar haar eigen identiteit. Kings personage vormt in ieder geval de eerste twee afleveringen het zinderende epicentrum van Watchmen.

Boven alles is Watchmen een echte stripboekverfilming voor volwassenen, waarin personages niet overmatig cartoonesk zijn, en waarin bruut geweld niet wordt geschuwd. De omineuze, dissonante soundtrack, gemaakt door Trent Reznor en Atticus Ross onderschrijft niet alleen het groteske karakter van de reeks, maar ook de algehele onbestemdheid. Want het is heerlijk dat je als kijker geen idee hebt waar deze reis je heen zal voeren.