The Walking Dead S08E01: eindelijk wat meer vaart (cameo: zombies)

Seizoenen lang slingert The Walking Dead kijkers al heen en weer tussen haat en liefde. Met vlagen een van de beste series die momenteel loopt, op andere momenten tergend trage martelporno met scheutjes drama. Vooral seizoen zeven kon er wat van. Na de onthulling van Lucille’s slachtoffers versnipperden de personages als een schot hagel over verschillende kampen. Om de beurt moesten ze vervolgens een beetje liefde en aandacht krijgen via schermtijd. Relatief onbelangrijke personages kregen opeens eigen afleveringen en de grote verhaallijn was er een van langzame zetten in een politiek schaakspel. Dat maakte het geheel op momenten stroperig en geestdodend.

Na gemor onder de fans beloofde showrunner Scott Gimple in een interview dat dit seizoen meer vaart en intensiteit zou hebben. En vaart is er inderdaad meteen. Rick en de overlevenden van Alexandria hebben zich verenigd met Koning Ezekiel, inclusief onderdanen en tijger, en de groep Hilltoppers onder leiding van Maggie. Met zijn allen gaan ze 'full war retard'. Ze belegeren met geknutselde pantserwagens waar The A-Team jaloers op zou zijn The Sanctuary, de schuiplaats van Negan en de Saviors. De actie is onophoudelijk, en al heeft het weinig emotionele impact, dat is een fijn begin.

Maar The Walking Dead zou The Walking Dead niet zijn, als de serie niet ook zou frustreren. Want zijn Rick en zijn vrienden bij iedere figurant dodelijk nauwkeurig met hun kogels, pijlen en andere schietsels, als Negan volledig ongedekt op een balkon staat, schieten ze opeens als bejaarden met Parkinson. En houdt Rick het ene moment een speech waarbij hij declameert: ‘only one person needs to die’ (Negan, uiteraard), het volgende moment snijden ze kelen door van bewakers en lokken ze een horde zombies naar de schuilplaats van de Saviors. Zomaar wat verdere irritatiepuntjes: zombies kunnen het ene moment met redelijk gemak een rijdende motor bijhouden, terwijl ze het volgende moment een eeuwigheid doen over een paar meter. En echt: ‘I hope you’re wearing your shitting pants’??!

Wat intrigeert, is het spel met tijd in de eerste aflevering. We zien flarden van Rick op verschillende punten in zijn leven, maar het blijft onduidelijk of het momenten uit de toekomst zijn, of slechts beelden uit een fantasie of droom. Iets dat ongetwijfeld later duidelijk zal gaan worden. Na een seizoen in slow motion is het lekker dat er eindelijk weer eens wat creatiefs geprobeerd wordt. Zo schuifelt The Walking Dead, wederom, met zowel hoop als vrees het nieuwe seizoen in.