Vikings: Valhalla S02E01: onverminderd sterk

Foto credit: Bernard Walsh / Netflix

De machinaties van de macht, daar draait ook het tweede seizoen van Vikings: Valhalla weer om. En het is knap hoe showrunner Jeb Stuart de sceptici, die niet geloven in succesvolle spin-offs, weer het tegendeel bewijst. Vikings: Valhalla doet qua gekonkel en intriges niet onder voor het ‘moederschip’ Vikings.

Saillant is ook dat wanneer je denkt dat een personage is uitgespeeld, hij als een feniks weer uit de as herrijst. Zo weet Olaf (Jóhannes Haukur Jóhannesson), wiens bezetting van Kattegat uitmondde in een bloedbad, in het tweede seizoen een band te smeden met koning Forkbeard (Søren Pilmark). Olaf moet op Forkbeards zoon, die tijdelijk de honneurs waarneemt in Kattegat, passen; Forkbeard belooft op zijn beurt dat Olafs zoon in leven blijft. Zo zien de deals er in deze historische periode uit: lichamen worden als pionnen ingezet met een hoger doel als streven – dat is voor Olaf natuurlijk het vestigen van een christelijke staat; ‘een verenigd Noorwegen onder de vlag van Christus’.

Freydis (Frida Gustavsson) is met Leif (Sam Corlett) en hun aanhang naar het noorden van Kattegat gevlucht. Zij zijn in het Noorse bastion momenteel niet meer veilig en worden aan het begin van het tweede deel opgejaagd door Olaf. Ondertussen zwaaien koningin Emma (Laura Berlin) en haar stroman graaf Godwin (David Oakes) de scepter in Londen. Omdat koning Canute (Bradley Freegard) alweer op weg is naar Denemarken. Alles en iedereen is in die zin in beweging. En er is zoals gewoonlijke ook sprake van pure liefde; zo worden Freydis en Harald (Leo Suter) weer herenigd.

Zij worden als echte Vikings toch voorgespiegeld als de ware helden. Freydis draagt zelfs de titel 'bewaarder voor het geloof’. Wie de geschiedenis kent weet dat de Vikings het uiteindelijk moesten afleggen. Vikings: Valhalla begint in dat opzicht steeds meer te lijken op juichen voor de underdog.