This is us: Hartverwarmend huis-tuin-en-keukenleed

Ken Tucker, een wijze tv-recensent van Entertainment Weekly , verdeelde de dramaseries ooit in twee groepen: ‘drama of action’ en ‘drama of emotion’. De eerste groep is de genre-televisie, de zogenoemde procedurals (de series met dokters, detectives en advocaten), maar ook spektakeltv (sciencefiction, western, fantasy). Kortom, tv waar het drama vooral voorkomt uit actie. De tweede zijn de familiedrama’s, die juist draaien om (en op) gevoelens, kort gezegd het huis-tuin-en-keukenleed.

Nu schreef Tucker dit destijds naar aanleiding van het in vergetelheid geraakte relatiedrama Relativity (1996), maar ook This is Us (NBC), vanaf dinsdag elke week te zien op FOX, valt zeker in de tweede categorie.

This is Us was vorig jaar dé verrassingshit op de Amerikaanse televisie. De serie laat zich nog het beste vergelijken met Parenthood (ook origineel van NBC), een vaak hartverwarmend en soms hartverscheurend drama rond de dagelijkse beslommeringen van de vier volwassen kinderen van de Familie Braverman (gespeeld door Peter Krause, Lauren Graham, Erika Christensen en Dax Shepard).

De vijf hoofdrolspelers in This is Us worstelen allemaal met iets. Jack (Milo Ventimiglia) en Rebecca (Mandy Moore) met de uitdagingen van het kersverse ouderschap, Kate (Chrissy Metz) met haar overgewicht, Kevin (Justin Hartley) met zijn toyboy-imago en Randall (Sterling K. Brown uit The People v. O.J. Simpson ) met de hereniging met zijn ex-verslaafde vader (Ron Cephas Jones).

Allemaal zijn ze 36 – en blijken aan het einde van de pilot nog meer te delen dan dat – en allemaal staan ze op een cruciaal punt in hun leven. Voor Kate draait de wereld om (niet) eten, tot ze bij een hulgroep de joviale Toby (Chris Sullivan, ambulancebroeder Tom Cleary uit The Knick ) ontmoet. Kevin zoekt naar meer uitdaging dan het spelen van de mannelijke hunk in de sitcom The Manny (denk Tony Danza in Who’s the Boss , maar dan zonder T-shirt). Jack, Rebecca en Randall worden geconfronteerd met de consequenties van hun recente gezinsuitbreiding.

Emotie is niet een vaatje waaruit bij tv-series vaak wordt getapt. Maar This is Us gaat door tot aan de bodem. Als je per aflevering niet op z’n minst één keer in je mouw zit te snotteren, dan heeft showrunner Dan Fogelman (schrijver van Crazy, Stupid, Love ) iets niet goed gedaan. Worden we bespeeld? Tuurlijk. Maar zeker niet meer dan bij de tergend lang uitgesponnen eerste ontmoeting met Negans honkbalknuppel in The Walking Dead , of bij de onthulling na onthulling na onthulling in de scifiwesternserie Westworld.

Series zoals Parenthood en This is Us willen ontroeren in plaats van choqueren, en doen dat dan ook nog door middel van herkenbare, alledaagse situaties die ons allemaal kunnen overkomen, zoals ziekte en verslaving, frustraties op het werk, jaloezie en berouw. Het zijn series waar een relatie kan vastlopen omdat je niet goed communiceert, niet omdat je man een drugsbaron, of een psychopaat genaamd Ramsay, blijkt te zijn (al laten daar de sociale vaardigheden ook duidelijk te wensen over).

Fogelman en de sympathieke cast brengen het allemaal met veel liefde en humor. ‘Wat gebeurt er met me?’ vraagt Randall zich hardop af, wanneer hij zijn vader – die hij oorspronkelijk alleen maar een keer goed in de ogen wilde kijken – uiteindelijk voorstelt aan zijn familie. Eenzelfde gevoel overvalt je als kijker, wanneer je voor de eerste, tweede, derde keer naar de zakdoekjes grijpt. En dat terwijl er niemand door een zombie wordt opgegeten, of door Carice van Houten aan de Lord of the Light wordt geofferd. Dát is This is Us. Je bent gewaarschuwd!

This is Us, vanaf 4 april op FOX (NL)