Undercover S03: in gesprek met Frank Lammers

Alsof hij een oude, foute vriend uit de kast trekt. Zo voelt het voor Frank Lammers (49) als hij weer in zijn rol van drugsbaron Ferry Bouman kruipt, nu voor seizoen drie van hitserie Undercover. Met het succes van de serie is personage Ferry iconisch geworden. Met carnaval kun je de Ferry’s tellen. Mensen roepen naar hem, als Lammers staat te tanken.

Voor wie hem niet kent: Ferry is het type blanke pit, maar héél ruwe bolster. Onverschrokken crimineel met zachte g. Een soort Brabantse Tony Soprano – nou ja, een beetje dan. En ja, heerlijk om te spelen vindt Lammers, nog steeds. ‘Boeven zijn altijd leuk natuurlijk. Maar Ferry zeker. Hij is lomp, heeft humor. Hij reageert op situaties zoals je zelf misschien zou willen reageren, maar niet doet, omdat het niet kan.’

Drie seizoenen Undercover betekent drie seizoenen Ferry. En dat doet iets met hoe Lammers hem speelt: ‘Hoe meer ik van Ferry weet, hoe makkelijker het wordt. Ik hoef niet meer na te denken over waar hij vandaan komt, of waarom hij doet wat hij doet. Op de set loop ik naar het kledingrek en zoek ik zelf wel uit wat ik aantrek: zo vertrouwd is het personage inmiddels voor me. Dus dan trek ik wat aan en dan zijn we meteen vertrokken. Over het algemeen is een eerste draaidag het spannendst, want dan bepaal je als acteur definitief hoe iemand praat, hoe iemand loopt. Ik slaap nooit slecht, maar wél voor zo’n dag, want dan lig je toch te denken: hoe ga ik het doen? Als je dat eenmaal hebt bepaald, kun je niet meer terug. Is ook weleens misgegaan hoor. Bij een tekenfilm was dat, had ik besloten dat mijn karakter – zet ingewikkelde, raspende stem op – “een beetje zo praatte”, ja, dan zit je daar dus de rest van de opnames aan vast.’

Omdat Undercover een Belgisch-Nederlandse productie is, heeft Lammers met Belgen te maken op de set. Dat past hem goed, vindt hij. ‘Ik kom zelf natuurlijk uit het Zuiden en qua mentaliteit voel ik me in België thuis, meer dan in het noorden van Nederland. Zonder nu in een uitgebreide cultuurhistorische analyse over de katholieke en bourgondische volksaard te vallen, maar het is me wel duidelijk: ik pas bij België. De groep met wie we Undercover maken is een soort familie geworden. De meeste mensen zijn er steeds weer bij. Ook nu, tijdens corona. Wel jammer, want geen feestjes. Maar het is een beregezellige, getalenteerde groep mensen.’

Nog even over die feestjes, die nu dus niet door konden gaan, maar god, die zijn goed geweest. De tactiek: ieder departement is een keer aan de beurt. Feestje van het licht dus. Feestje van de cameramensen. Feestje van de visagie. Van het geluid. Van de regie. Lammers: ‘Wat je dan krijgt is dat iedereen tegen elkaar gaat opboksen. Niemand wil onder doen voor de ander. Dus toen bij seizoen 1 de acteurs eindelijk aan de beurt waren, hadden we een karaokeapparaat gefikst. De Belgen waren daar eerst veel te bescheten voor, totdat er vijf biertjes in zaten natuurlijk, toen wilden ze allemaal. Dan komt toch die Vlaamse volksgeest naar boven. Dat Jambers-gevoel: overdag is hij lichtman, maar ’s avonds… Wat ik zelf zong? Tja, na twintig bier wordt dat toch weer Frank Sinatra’s That s life.’

In seizoen drie heeft Lammers nog meer direct van doen met tegenspeler Tom Waes. Dat schuurt in de serie, maar achter de schermen is het anders. Lammers: ‘We kunnen goed met elkaar, ook omdat we een beetje dezelfde types zijn als mens. We houden van voetbal, potje bier, pan mosselen. Maar wat ons ook bindt, is dat we ja zeggen tegen wat we nog niet kunnen. Hij is gaan acteren vanuit andere dingen die hij al deed, bij mij is dat net andersom gegaan. Maar allebei denken we: als er een uitdaging op je pad komt, dan moet je dat doen. Niet dat het per se niet meer leuk is als je het al kan.

Ferry spelen, dat lukt goed, al zeg ik het zelf. En toch blijft dat ook heerlijk om te doen.’ Of hij het nog spannend vindt, hoe het nieuwe seizoen ontvangen wordt? ‘Mwah, niet echt eigenlijk.’ Zelf kijkt hij niet naar reacties op internet. Wat zou het? Lammers: ‘Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen. Maar ik weet ook: iedereen die eraan meegewerkt heeft, heeft er zijn ziel en zaligheid in gestopt en dat zie je terug. Dan maak ik me verder geen zorgen over wat mensen ervan vinden.’

Nou ja, bijna niet dan. Er ís een mening die er wel toe doet voor hem. Die van zijn familie. ‘Dat is mijn graadmeter’, zegt Lammers. ‘Mijn zoon zit nu op de filmacademie. Die is, laten we zeggen, gezond kritisch. Maar hij heeft gekeken en vond het fantastisch. En ik heb bij m’n vrouw weer regelmatig de handjes voor haar ogen zien gaan omdat ze het te spannend vond. Wat zij ervan vinden, dat vind ik belangrijk. Het levert natuurlijk wel druk op, dat er zoveel mensen naar kijken. Daarbij komt de verplichting om iets goeds te maken. Het moet wéér bloedspannend worden. En tja, elk succes is houdbaar tot de volgende aflevering. Maar je kan lullen wat je wil, volgens mij is het toch weer gelukt. Dat is ook een compliment aan de schrijvers. Undercover is er wel eentje waarbij ik denk: die zou ik thuis zelf ook wel even opzetten.’