De slotreeks van Peaky Blinders geeft een aangrijpend en waardig afscheid aan matriarchaat tante Polly, die gespeeld werd door de in 2021 overleden Helen McCrory. Tommy praat nog steeds met haar: juju, geesten, Romani-taal en bijgeloof waren altijd al onderdeel van de serie. En daardoor kan het personage, hoewel het de vraag is of het Tommy lukt het zonder haar te redden, toch voortleven. (CD)
De Britse psychologische thriller Chloe neemt identiteitsdiefstal naar een hele nieuwe en verfrissende hoogte. Hoofdpersoon Becky is een zwendelaar die mensen voor de gek houdt, maar niet uit is op geld: ze wil alleen weten wat er met haar verdwenen Instagram-obsessie Chloe is gebeurd. Het levert een fascinerend en spannend verhaal op, dat laat zien dat er altijd meer achter die ogenschijnlijk perfecte Instagram-foto’s schuilgaat. (CD)
Het vierde deel in de Pretty Little Liars -saga is een knipoog is naar het horrorgenre, met schuine camerahoeken en verleidelijke soft focus. Het personage Tabby laat daarbij zien dat ze haar klassiekers kent en ontpopt zich als een cinefiel pur sang. De serie lijkt met veel plezier te zijn gemaakt en de makers brengen dat ongebreidelde enthousiasme met veel overgave over op de kijker. (OL)
In het waargebeurde drama Five Days at Memorial moet het personeel van een door toedoen van orkaan Katrina overstroomd ziekenhuis onmogelijke beslissingen nemen met betrekking tot de levens van de immobiele patiënten: de serie is – net als eerder ook Chernobyl – televisie waarbij je regelmatig liever wil wegkijken. Een soort tikkende tijdbom die ontzettend goed invoelbaar maakt hoe nietig en onmachtig de mens soms is. (OL)
Het komische drama over chef-kok Carmen start midden in de chaos, waar je als kijker zelf je weg in moet zien te vinden, maar gaandeweg leer je echter steeds meer over het reilen en zeilen in een semiprofessionele keuken. Mooi zijn ook de details: na een dag vol culinaire toverkunsten ploft Carmen thuis op de bank neer met een zak chips en een blikje cola. (BS)
Rick and Morty -makers Justin Roiland en Dan Harmon laten hun verhalen graag imploderen met de introductie van nieuwe dimensies. Want met een oneindig aantal universums kan je een oneindig aantal verhalen bedenken: het is de droom van elke scenarist. Roiland en Harmon etaleren die gedachte door middel van erg goede grappen en schmierende personages en dat levert misantropische, cerebrale maar bovenal hilarische televisie op. (OL)
Charlie Hunnam ( Sons of Anarchy ) is in deze boekverfilming te zien als Lin, een ontsnapte gevangene die in Mumbai een nieuw leven begint. De plaats van handeling is daarbij op sublieme wijze in beeld gebracht, waardoor het bijna lijkt alsof het personage en de stad gaandeweg met elkaar vergroeien. Shantaram is zo’n serie die uitgebreid de tijd neemt, maar waarbij het wachten ook echt wordt beloond. (OL)
Het zesdelige We are lady parts , over een punkbandje met jonge moslima’s, stroomt over van hart en humor. En ook de muziek is de juiste mix van hilarisch en bloedserieus. Verder is het verfrissend om eens een serie te zien over jonge vrouwen die niet alleen maar lijken te kunnen praten over jongens, seks en liefde. Het leven heeft immers nog zoveel meer te bieden. (BS)
Het idee had zo uit een aflevering van Black Mirror kunnen komen: alle werknemers van het bedrijf Lumon hebben via een speciale procedure hun werkherinneringen losgekoppeld van de rest van hun geheugen: op het werk gaat er een knop om en is het alsof hun privéleven niet bestaat, en thuis heeft dezelfde persoon geen idee wat hij uitvreet tijdens zijn werk. Een Kafkaësk kantoorplot. (BS)
Pachinko toont de roemruchte geschiedenis van Zuid-Korea door de ogen van vier generaties binnen dezelfde familie. De dramaserie geeft een uiterst interessant beeld van het pre-industriële Zuid-Korea en de modernere wereld van de jaren 80, waarbij met sublieme overgangen wordt geswitcht tussen de tijdsgewrichten. Pachinko oogt net als het boek waar de reeks op is gebaseerd als een knappe dwarsdoorsnede. Ambitieuze en memorabele televisie. (OL)
Bill Hader kruipt opnieuw in de huid van de seriemoordenaar annex aspirant-acteur Barry, waarbij de makers voortdurend de juiste balans vinden tussen lichtzinnige humor en zwaarmoedig drama. Veel van hun ideeën lijken op papier potsierlijk, maar werken wel. Op het gezicht van Hader is een zekere tragiek te zien: Barry is een van de meest melancholische televisiedrama’s, maar heeft tegelijkertijd misschien wel de beste grappen. (OL)
Dit waargebeurde verhaal over de Limburgse IRA-aanslagen eind jaren tachtig is gecompliceerder dan de gemiddelde tv-thriller. Het wordt echter nooit prekerig en dat – in combinatie met de strakke montage - zorgt voor een immer hoog tempo. Bovendien is er veel tijd en energie gestoken in het recreëren van de jaren tachtig: elk shot ziet er prachtig uit en ademt de sfeer van deze herkenbare periode. (RB)
De genderflüide acteur en scenarist Bilal Baig speelt een nanny en parttime barbediende in dit fijnzinnige en ontroerende Canadese televisiedrama. De makers vinden telkens de komische noot, ook in ongemakkelijke situaties en bij confrontaties met onwetende types. Sort Of voelt als een warm bad. Alsof je als kijker deel uitmaakt van een grote familie. Een doordacht drama, met dialoog die soms bijna poëtisch klinkt. (OL)
In het uitstekend gedocumenteerde Het jaar van Fortuyn heeft PvdA-lijsttrekker Ad Melkert (Ramsey Nasr) met zijn heilige geloof in nette politieke discussies geen goed weerwoord op de flamboyante retoriek van Pim Fortuyn (Jeroen Spitzenberger). Het is knap hoe de makers enerzijds eerbied tonen voor de personages en hun menselijkheid en anderzijds de bizarre politieke strijd van toen met flair en vaart in beeld brengen. (RB)
Het op feiten gebaseerde Black Bird is bijna te akelig om waar te zijn en volgt een gevangene (Taron Egerton) die achter tralies een seriemoordenaar een bekentenis moet ontlokken. De boekverfilming heeft alle ingrediënten van een beklijvende slowburner en de Belgische regisseur Michaël R. Roskam ( Rundskop ) weet hoe je sfeer en spanning moet creëren. Black Bird is heerlijk complexe televisie met een voortreffelijke cast. (OL)
Het Deense drama Borgen drijft nog altijd op de wijze waarop Birgitte Nyborg, nu de minister van Buitenlandse Zaken, wordt onderschat. Zo heeft de politica nog nauwe banden met de media en betoont ze zich een uitstekend saboteur. Daarnaast zorgt showrunner Adam Price – inmiddels een beetje de Deense tegenhanger van scenarist Aaron Sorkin – ervoor dat de reeks weer buitengewoon diep geworteld is in de realiteit. (OL)
De makers van het komische drama over de hoogtijdagen van sekslijnen in de jaren tachtig weten feilloos historische context te geven aan het tijdperk en de aankleding is ook een waar visueel feest. Bovendien is het heel fijn om te zien dat in een serie over sekslijnen die in eerste instantie opgezet worden voor mannen, het juist vooral de vrouwen zijn die sterk neergezet worden. (CD)
Rampvlucht is een overdonderende dramatisering van de Bijlmerramp in 1992. De serie manifesteert zich al snel als een drama dat recht wil doen aan de slachtoffers, maar ook als een mysterie dat het gekonkel en de huichelarij achter de schermen wil tonen. En hoewel de makers proclameren dat de tv-reeks geenszins waarheidsgetrouw is, krijg je toch de indruk dat het misschien wel zo is gegaan. (OL)
Het door Donald Glover bedachte Atlanta is een onnavolgbaar spel met genres, maar tegelijk ook een uitstekend voorbeeld van geëngageerde, activistische televisie. Zie bijvoorbeeld de aflevering die zich afspeelt in Amsterdam tijdens sinterklaas. De serie kan alle kanten op en weet voortdurend te verrassen. Logica wordt soms weggewuifd en akeligheden worden niet geschuwd. Soms is het horror, dan een sociaal-realistisch drama, maar het is altijd uniek. (OL)
Zullen Elena en Lila de erkenning waar ze naar smachten ooit krijgen? Het lijkt er niet op, maar het blijft fascinerend hoe Elena Ferrante – op wier boeken de reeks is gebaseerd – de geschiedenis van Italië weet op te hangen aan de twee vriendinnen: eentje die vooruitgaat door te studeren en eentje die stil blijft staan. Hoewel stilstand en vooruitgang soms nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. (OL)
Het geesteskindje van Vince Gilligan en Peter Gould blijft een voorbeeld van hoe je het maken van spannende en intrigerende televisie tot een kunst verheft. Want Better Call Saul is geniaal, met Bill Odenkirk in topvorm als de gemankeerde maar sympathieke strafpleiter. Het meest tragische aan de spin-off van Breaking Bad is misschien wel dat je blijft hopen dat de glibberige advocaat het licht ziet. (OL)
Sommige series kwamen in de buurt, maar geen enkele kwam dit jaar zo dicht bij perfectie als Yellowjackets , een mysterieus drama over de leden van een meidenvoetbalteam (genaamd Yellowjackets), die na een vliegtuigcrash negentien maanden in de Canadese bossen moesten zien te overleven. Nu, vijfentwintig jaar later, haalt het verleden de overlevenden opnieuw in. Want wat is er precies gebeurd, daar in de wildernis?
Yellowjackets heeft eigenlijk alleen maar pluspunten. Er is het intrigerende startpunt, dat al direct herinneringen oproept aan Lost , Alive en Lord of the Flies. De zelfverzekerdheid van de makers, die met engelengeduld hun verhaal ontrollen. En een ijzersterke soundtrack (deels originele muziek, deels jaren-90-hits van onder andere Republica, The Smashing Pumpkins, Salt-N-Pepa, The Cranberries en The Prodigy). Maar de grootste traktatie zijn de gelaagde personages zelf.
Elke nieuwe aflevering brengt meer nuance, waarbij eerste indrukken steevast onderuit worden gehaald en waar zachtaardige muurbloempjes zich ontpoppen tot onverwachte helden en gedoodverfde leiders zich juist van hun minst heroïsche kant laten zien. Yellowjackets krijgt daarbij hulp van een sublieme cast, met voor de volwassen rollen onder anderen Juliette Lewis ( Natural Born Killers ), Christina Ricci ( Sleepy Hollow ), Tawny Cypress ( The Blacklist: Redemption ) en Melanie Lynskey ( Togetherness ). Maar de jongere versies zijn minstens zo sterk.
Sinds Lost is er niet meer een serie geweest waar je als fan zo naar hartenlust al je theorieën op los kunt laten. Want wie zit er achter de onheilspellende ansichtkaarten die vijfentwintig jaar later bij de overlevenden op de mat vallen? En wie hebben er eigenlijk allemaal de negentien maanden wildernis overleefd? Er is de suggestie dat er misschien zelfs iets bovennatuurlijks aan de hand is. Want is het feit dat de redding zo lang op zich laat wachten gewoon een kwestie van botte pech of is er toch iets anders dat hen vasthoudt in het bos?
Beetje bij beetje geeft de serie belangrijke informatie vrij, zodat er ook aan het einde van het eerste seizoen nog voldoende onbeantwoorde vragen overblijven voor een tweede. Gelukkig maar. Eén seizoen is echt niet genoeg! (BS)
Met bijdragen van: Omar Larabi, Bregtje Schudel, Robbert Blokland-Wijchers en Charissa Dechène
Onze nieuwsbrief ontvangen? Iedere vrijdag de nieuwste series en films in je inbox! Meld je hier aan.