To All the Boys: Always and Forever: een sprookje te ver

Sommige filmseries hadden het beter bij die ene eerste film kunnen laten. Dat is in ieder geval de boodschap die ik van de veel te lang uitgerekte liefdessaga van Lara Jean (Lana Condor, Deadly Class , Boo, Bitch ), hoofdrolspeelster van de To All the Boys-trilogie, heb meegenomen. Toen zij en Peter (Noah Centineo, Charlie’s Angels, The Fosters) in de doorbraakhit To All the Boys I’ve Loved Before nog alleen maar deden alsof ze vriendje en vriendinnetje waren, was Lara Jean sprankelend en ongedwongen. Maar sinds ze, in To All the Boys: P.S. I Still Love You , echt een stelletje zijn, is LJ meer en meer veranderd in een oppervlakkige bakvis, die er wat betreft relaties en de liefde wel heel onrealistische verwachtingen op nahoudt, die ze allemaal uit boeketromannetjes en romantische komedies heeft gehaald.

‘We hebben geen gezamenlijk liedje, we hebben geen speciale gedenkdag én we weten niet wanneer we elkaar voor het eerst hebben ontmoet. We zijn een verschrikkelijk romkom-koppel!,’ verzucht ze aan het begin van To All the Boys: Always and Forever, het laatste deel in de trilogie.

Het vinden van het perfecte romantische liedje is dan ook – dit is geen grap! – een van de verhaallijnen van dit derde deel. Maar er verschijnen meer donkere wolken aan de horizon. Lara Jean had hun hele gezamenlijke toekomst al uitgestippeld. Een van de eerste stappen op haar lijst was samen met Peter – die daar al met een sportbeurs is aangenomen - naar Stanford in Californië. Maar dan slaat het noodlot toe: Lara Jean wordt niet toegelaten op de prestigieuze universiteit. LJ weet het zeker: dit is het einde! Wanneer ze wel blijkt te zijn toegelaten op Berkeley, nabij San Francisco en nog geen uur met de auto van Stanford vandaan, lijkt een tragisch en voortijdig einde van onze geliefden – denk de dubbele zelfmoord in Romeo & Julia – afgewend. Maar dan wordt LJ op slag verliefd op New York en NYU, bijna drieduizend mijl van Stanford vandaan.

Lara Jean voor Berkeley laten kiezen puur vanwege haar vriendje zou geen heel vooruitstrevende boodschap zijn geweest. Toch lijkt LJ’s keuze voor New York vooral gebaseerd te zijn op het feit dat zoveel films en boeken zich in New York afspelen. 'Over San Francisco bestaan veel minder romantische verhalen.’ En daarmee zijn zowel de stad als de universiteit – nog voordat ze deze überhaupt in het echt heeft meegemaakt – al afgeserveerd.

Natuurlijk, alle romantische komedies zijn in principe licht onwerkelijke sprookjes. Ook de eerste film vormde daarop geen uitzondering. Maar het was leuk geweest als de film iets meer zelfinzicht had gehad, ons had laten weten dat, inderdaad, een dieet van enkel romantische komedies geen realistisch beeld geeft van hoe echte relaties in elkaar zitten (een vruchtbaar uitgangspunt waar de ijzersterke serie Crazy Ex-Girlfriend vier seizoenen mee wist te vullen) en misschien ook niet de beste maatstaf is bij het kiezen van een universiteit. LJ’s tegenspelers proberen nog wel wat tegengas te geven, zoals beste vriendin Chris (Madeleine Arthur, Snowpiercer ) en zusje Kitty (Anna Cathcart), die echt nog een eigen spin-off verdient. Maar over het algemeen slikt ook de film zelf al LJ’s romantische waanbeelden als zoete koek. En dat is net een sprookje te ver.