Thomas Dekker over zijn deelname aan Expeditie Robinson

Je kan de Expeditie in twee woorden samenvatten: honger en verveling. Die twee elementen zijn de kracht van het programma voor de makers en de kijkers, maar de valkuil voor iedere kandidaat. Ook ik heb me er vreselijk op verkeken.

Het begon al op Schiphol. Daar wordt je telefoon ingenomen, wat raar voelt. Probeer je maar eens voor te stellen hoe het is je familie en vrienden niet nog even een berichtje te kunnen sturen voor je het vliegtuig instapt en ook niet kan laten weten dat je veilig bent aangekomen. Tijdens de vlucht zit je niet naast je medekandidaten omdat je daar nog geen contact mee mag hebben. In Manilla word je dan ook nog alleen gelaten op je hotelkamer. Je mag er niet uit en er staat zelfs bewaking voor de deur omdat de kennismakingsgesprekken tussen de kandidaten allemaal op het eiland moeten plaatsvinden. Een uurtje of veertien wacht je tot het gaat beginnen, zonder te weten wat er nou precies gaat gebeuren en hoe je gaat reageren op het leven op een onbewoond eiland.

Wat ik bijvoorbeeld niet had verwacht is dat het er zo ontzettend veel regent. Dat doet je humeur geen goed, en daar komt die ontzettende honger dan nog bij. De eerste paar dagen is dat heel heftig omdat je lichaam niet gewend is aan zo'n rantsoen.

Omdat je in Manilla je hotelkamer niet mocht verlaten, kon je niet nog even inkopen doen en je volproppen. De honger begint dus vrijwel meteen wanneer je een kamp moet maken, een slaapplek moet creëren en de medekandidaten moet leren kennen. Allemaal indrukken waar je een goede maaltijd bij kan gebruiken. Je realiseert je eigenlijk meteen hoe bevoorrecht we zijn in Europa met onze ruime voedselvariatie. Al snel bestaat je ontbijt, lunch en diner uit kokos, kokos en kokos. Tussendoor eet je soms ook een beetje kokos en als je in een enorme dip zit is het wel fijn dat er een stukje kokos is.
Je begrijpt dat ik geen kokos meer kon ruiken of zien. Ik dacht dat ik best wel wat had meegemaakt wat betreft afzien en veel van je lichaam vragen, maar dit viel me ontzettend zwaar. Die kokos bijvoorbeeld, heb ik bijna een jaar niet kunnen eten. De associatie met het eiland heeft gezorgd voor een afkeer van alles waar maar kokos in verwerkt zat. Inmiddels vind ik het weer dragelijk. Dragelijk hè, het is nog steeds geen traktatie terwijl ik het voor de Expeditie best lekker vond.

De proeven zijn echt te gek om te doen maar dat komt vooral omdat je er heel lang op wacht. Op televisie lijkt het of je elke dag een spel speelt maar daar zitten soms dagen tussen. Omdat je er zo lang op wacht, in de regen en met een knorrende maag leef je er echt naartoe. Natuurlijk worden die proeven heel goed en duidelijk uitgelegd, daar wordt ruim de tijd voor genomen. In het begin was ik helemaal niet zo gefocust op de finale. Ik had geen sportmentaliteit meer, daarvoor was ik te lang gestopt en eigenlijk ben ik helemaal niet goed in spelletjes. Maar hoe dichter ik bij de finale kwam hoe meer ik weer werd getriggerd.

Kijkers denken dat wat je ziet de waarheid is, wat tot op zekere hoogte ook zo is maar wat je echt niet meekrijgt, is de leegte. Op televisie is het een aaneenschakeling van gesprekken tussen kandidaten, proeven doen, complottheorieën smeden en een eilandraad. In de realiteit heb je dan nog 20 uur over waarin je niet praat, niet eet en niks beleeft. En je kunt je vooraf niet voorbereiden op die verveling en wat dat met je doet.
Je lichaam staat op overlevingsstand en je gaat anders om met emoties. Ik weet nog dat ik iemand troostte. Dat deed ik niet omdat ik medelijden had, maar omdat ik wist dat dát van me verwacht werd. Omdat het sociaal wenselijk was. Ik sloeg een arm om die kandidaat heen maar voelde er geen emotie bij. Heel vreemd.
Bij terugkomst in de bewoonde wereld moest ik erg wennen en wist ik niet met mijn emoties om te gaan. Ik had een vakantie gepland met een van mijn beste vrienden en mijn vriendin. Na drie dagen wilde ik naar huis. Ik kon de intimitiet niet aan. Je hebt die hele maand op het eiland geen lichamelijk contact met anderen omdat je daar nul behoefte aan hebt. Best vreemd toch? Allemaal mooie mensen op een eiland en nul fysieke reactie, om het maar even netjes te verwoorden. Als je dat dan opeens wel weer hebt – in overvloed want je hebt elkaar natuurlijk gemist – werkt dat averechts. Het leek of ik leed aan een posttraumatisch stresssyndroom. Dat heeft best een tijdje geduurd. Ook was ik mijn emoties niet de baas toen ik met mijn beste vriend wat ging drinken. Ik kan soms een vervelende vent zijn als ik te veel drink, maar nu gingen we bijna met elkaar op de vuist. Dat is echt niks voor mij, ik heb nog nooit gevochten in mijn leven.

Zeg nooit nooit, maar ik zal niet zo snel nog een keer meedoen aan een soortgelijk programma. Het is een geweldige ervaring waar ik vrienden voor het leven aan over heb gehouden, maar die honger en verveling zijn een aanslag op je leven. Maar dat maakt het zo’n gaaf programma om naar te kijken.

 

Expeditie Robinson
donderdag, RTL 5, 20:30 uur

Finale van het survivalprogramma.