The Unbearable Weight of Massive Talent: Nicolas Cage op zijn fijnst

De opzet van deze film is uiterst simpel en effectief: je zit - als je in de juiste stemming bent tenminste, dat wil zeggen: als je zin hebt in een slim gemaakte en meta-grappige actiekomedie zoals alleen Amerikanen die kunnen maken - gedurende één uur en drie kwartier met een grijns van oor tot oor in je bioscoopstoel. Nicolas Cage speelt zichzelf maar dan met vette ironie: een acteur die nooit nee zegt tegen een project en een gigantische hoeveelheid rollen speelde, vaak in matige films en te vaak op de automatische piloot geacteerd. De laatste keer dat een bekende Amerikaanse acteur zo onbarmhartig zichzelf speelde en vol voor de zelfspot ging, was toen John Malkovich zich in de zeik liet nemen in Spike Jonze’s onterecht halfvergeten meesterwerk Being John Malkovich. Dat was een veel intellectuelere arthouse-film dan deze film, maar dat doet niets af aan de verdiensten van The Unbearable Weight of Massive Talent , die iedere fan van de lichtere kant van Amerikaanse cinema veel genoegen zal doen. Ook al omdat de film barstensvol verwijzingen naar de film-business van Hollywood en naar andere films zit.

Het verhaal is simpel: een acteur genaamd Nick Cage - die paar letters verschil dienen om een centimeter ruimte te scheppen tussen de acteur Nicolas Cage en zijn alter-ego in deze film - is al jaren een (te) veel gezien gezicht in Hollywood (ter vergelijking: Nicolas Cage heeft op IMDb nu 110 rollen op zijn naam staan, de ene nog vager dan de andere ) en is aan lager wal geraakt. Zijn agent krijgt niets meer voor elkaar en Nick, die ook nog een onzalige verhouding met zijn ex en zijn dochter heeft, besluit aan het begin van de film na een reeks teleurstellingen om zijn afgestorven carrière vaarwel te zeggen. Omdat hij schulden heeft, aanvaardt hij nog één ‘rol’ die zijn agent hem ten stelligste aanraadt, louter om het geld.

Als Nick bereid is om een extravagant verjaardagsfeest op Mallorca op te luisteren met zijn gezelschap, krijgt hij daarvoor een gage van 1 miljoen dollar. Niet slecht voor een paar dagen rondhangen op een rijkeluisfeest. De gek die bereid is dit bedrag neer te tellen is miljardair Javi, naar eigen zeggen de grootste fan die Nick Cage ooit heeft gehad. Dat geloven we, want Javi heeft zijn huis volgezet met parafernalia uit de bekendste films van Nick/Nicolas Cage - vooral de Cage-klassieker Face/Off (1997) is een favoriet van Javi. Hij heeft zelfs een levensgroot wassen beeld in huis van Cage die de gouden pistolen uit Face/Off vasthoudt. Nick stemt, met droefenis in zijn hart en vervuld van diepe zelfhaat vanwege dit diep trieste einde van zijn loopbaan, in met Javi’s verzoek om diens feest op te luisteren.

Wat volgt blijkt onverwacht opbeurend: Javi is een oprechte fan die zeer veel weet van Nick’s werk maar ook van andere klassiekers uit de filmgeschiedenis. De twee blijken qua smaak veel gemeen te hebben en de onverdunde adoratie van Javi blijkt echt ergens op gestoeld en doet Nick langzamerhand met een andere blik naar zijn eigen films kijken. Als Javi onvermijdelijk ook een eigen script blijkt te hebben geschreven dat Nick moet lezen, blijkt dat helemaal niet slecht te zijn. En van Nick’s stoppen met acteren wil Javi uiteraard niets weten: is Nick helemaal gek geworden? Dat mag hij het publiek niet aandoen. Moeten ze niet samen Javi’s script verfilmen? De chemie tussen Cage en Javi, die heel erg geestig wordt gespeeld door Pedro Pascal, die we vooral van veel grimmigere rollen uit Narcos en The Mandalorian kennen, is tastbaar en werkt geweldig. Het is een plezier om die twee bezig te zien.

Grimmig wordt het alsnog als Javi zijn miljarden met drugshandel verdiend blijkt te hebben, wat tot een verwijdering tussen de twee leidt die ze allebei eigenlijk niet willen accepteren, zoveel voelen ze voor elkaar. Vanaf dat moment gaat de film tijdelijk over in een actie-komedie met drugsbaronnen, bemoeienis van de CIA die Nick ter plekke inhuurt om Javi’s kartel te ontmaskeren, en gedoe met Nick’s dochter. Maar de film laat zich door deze vermakelijke actie niet afleiden van de belangrijkste ingrediënten: Cage en Pascal, die samen meer dan de som der delen blijken en met overduidelijk genoegen en aanstekelijke meligheid vol voor de ironie gaan, die zeer over the top is soms maar nooit nep aanvoelt. Hun spel maakt van The Unbearable Weight of Massive Talent een veel betere film dan je in alle redelijk had mogen verwachten. En je kijkt na afloop met meer waardering naar het werk van Nicolas Cage die, naast een grote hoeveelheid niet erg memorabele films, toch ook wel hele goede films heeft gemaakt.