The Tinder Swindler: ingenieuze oplichtpraktijken

Dr. Phil wijdde er al talloze afleveringen aan in het vorige decennium: naïevelingen die via het internet verliefd worden op notoire zwendelaars. Het is misschien wel een van de uitwassen van het digitale tijdperk. In The Tinder Swindler blijkt de datingapp uit de titel de poort naar de zwendelpraktijk van ene Simon. Op zijn profiel doet hij zich voor als de zoon van een miljardair, met foto’s van privéjets, copieuze maaltijden en dure hotelsuites. Een aantal vrouwen valt hiervoor. Zoals een Noorse dame die 'op zoek was naar de full package'. En Simon is dat: rijk én knap. Maar ook een sociopaat die na een tijdje daten excuusjes vindt om zijn vriendinnen – hij heeft meerdere relaties tegelijk – om geld te verzoeken.

De wending die de documentaire neemt laat zich in dat opzicht wel raden. Hoewel de vrouwen Simon – en hun spannende belevenissen – hebben gefilmd. Waarom ook niet? Ze waren immers met hem aan het daten. Hierdoor is er een berg aan beeldmateriaal ontstaan. Ook hebben de slachtoffers toestemming gegeven om whatsappberichten van de crimineel te gebruiken in de film. Simon – die logischerwijs niet mee wilde werken aan The Tinder Swindler – is in dat opzicht alom aanwezig. Bovendien leiden al deze puzzelstukjes tot een kraakhelder beeld van Simons oplichtpraktijken, en die zijn ingenieus.

Wat filmmaker Felicity Morris – bekend als producent van  Don't F**k with Cats - vervolgens vernuftig doet, is via een interview met het Noorse slachtoffer beklemtonen dat Simons praktijken echt een uitzondering vormen. Maar ook dat het googelen van de mensen op wie je een oogje hebt niet een voldoende veiligheidsmaatregel is om te achterhalen of je met een oplichter te maken hebt. Internet blijft in dat opzicht een tweesnijdend zwaard. Hoewel Simon in het tijdperk voor internet waarschijnlijk een andere manier had gevonden om als flessentrekker door het leven te gaan.