The Sandman S01: onverfilmbaar geacht verhaal komt tot leven

Foto credits: Liam Daniel / Laurence Cendrowicz

In 1989 schreef Neil Gaiman de graphic novel The Sandman. De originele serie had 75 issues die werden uitgebracht door DC Comics en veranderde hoe er gekeken werd naar graphic novels. Het dark-fantasy-verhaal zit vol diepgang, goden, demonen, mythische werelden en menselijke concepten. In de afgelopen 30 jaar zijn er veel pogingen gedaan om het verhaal te verfilmen, maar deze werden stopgezet vanwege onder andere creatieve geschillen. Nu is er de tiendelige Netflix-adaptatie waar Gaiman (bekend van American Gods  en  Good Omens op Amazon) zelf bij betrokken was. En die hoort (naar mijn mening) bij de beste series van dit jaar.

Het verhaal volgt Dream (Tom Sturridge), ook bekend als Morpheus, The Sandman en andere namen. Hij is de koning der Dromen en Nachtmerries. Als we onze ogen dichtdoen en gaan slapen transporteren we naar zijn Droomwereld: de plek waar we zoeken naar vrijheid en avontuur. Hij creëert en beheerst de Dromen en Nachtmerries waarin wij onze diepste fantasieën en angsten tegenkomen.

Maar, wanneer hij een malafide Nachtmerrie – The Corinthian (Boyd Holbrook) – moet zoeken in de wakende wereld, komt hij een eeuw in gevangenschap te zitten. Het Dromenrijk vervalt en zijn gerei (een robijn, een helm en een zakje zand) waaraan hij zijn krachten ontleent moet hij – nadat hij vrij is gekomen – terugvinden om de wakende wereld en de droomwereld te herstellen. Daarvoor moet hij door verschillende werelden reizen. Hierdoor zien we niet alleen meer van zijn verleden, maar ook van zijn krachten. Daarnaast heeft Dream ook nog een ander probleem: in de wakende wereld is de tiener Rose Walker (Vanesu Samunyai) een speciale kracht aan het ontwikkelen, waardoor de Droomwereld in gevaar kan komen.

Dream maakt deel uit van de Eindelozen. Een onsterfelijke, disfunctionele familie die bestaat uit de zeven broers en zussen, met verder nog Death, Desire (Mason Alexander Park), Destiny, Destruction, Delirium, Despair. Antropomorfe personificaties van abstracte concepten. In de eerste serie maken we kennis met Desire, Despair (Donna Preston) en Death. Vooral de aflevering waarin de empathische en onzelfzuchtige Death (Kirby Howell-Baptiste) Dream helpt in de wakende wereld is een van de meest memorabele dit seizoen. Ook zijn Jenna Coleman ( The Cry , The Serpent ) als Johanna Constantine, Stephen Fry als Gilbert en Gwendoline Christie ( Game of Thrones ) als Lucifer fantastisch.

Het verhaal brengt fantasie, mythe, moraliteit en menselijke interacties intrigerend en onlosmakelijk bij elkaar. Het houdt een spiegel voor over hoe we betekenis geven aan de wereld en hoe we concepten als dood, verlangen en dromen begrijpen. Daarbij komt dat de sets grotendeels echt gebouwd zijn, er een echte raaf gebruikt wordt (met de stem van Patton Oswalt) en de CGI voor een extra dimensie zorgt.