The Royal Hotel: beklemmende Australische pub-thriller

Twee back-packende jonge vrouwen nemen een tijdelijk baantje als bardame in een zeer afgelegen Australische pub voor mijnwerkers. Eén keer raden of dat een goed idee was.

Sinds The Shining weten we het: als je tijdens het sollicitatiegesprek wordt gewaarschuwd dat de locatie van je nieuwe baantje wel heel erg afgelegen en van de buitenwereld afgesneden is, moet je gaan opletten. Maar Hanna (25) en Liv (24) hebben Kubrick's film duidelijk gemist. Ze zijn Amerikaans, reizen door Australië, hebben zorgeloze lol en vrijblijvende liefde, plannen niet erg vooruit en komen er tijdens een bezoek aan een club in de haven van Sydney dus achter dat ze de limiet van hun creditcards hebben bereikt. In plaats van het thuisfront lastig te vallen, doen ze het moedige: ze zoeken een tijdelijk horeca-baantje via het Australische uitzendbureau Travel and Work. Maar het enige werk dat op zeer korte termijn beschikbaar is, blijkt bier tappen midden in de woestijn in een mijnwerkersdorpje, in een pub met de weinig toepasselijke naam The Royal Hotel. Naast de desolate locatie is er nog een uitdaging voor Hanna en Liv, waarschuwt de HR-manager in Sydney eufemistisch: ze moeten wel tegen ‘een bepaalde hoeveelheid mannelijke aandacht’ kunnen. Liv is de avontuurlijkste (of minst verantwoordelijke) van het stel en zegt: doen we. Hanna heeft zo haar twijfels. Wij ook. Maar de verstandige Hanna, die overtuigend wordt gespeeld door Julia Garner (Ozark, Inventing Anna), laat zich overhalen.

The Royal Hotel is de eerste speelfilm van de Australische documentaire-maker Kitty Green, die ook het script schreef en dat baseerde op de naar het schijnt snoeiharde documentaire Hotel Coolgardie, over twee Finse jonge vrouwen die in een Australische mijnwerkers-pub in exact dezelfde situatie verzeild raakten - maar dan in het echt dus - en eigenlijk erger af waren dan Hanna en Liv naar het schijnt; het is daarom boeiend de trailer van zowel de film als de docu te bekijken. Of die twee Finsen het leuk gaan vinden om The Royal Hotel te zien, is de vraag.

Want het gaat natuurlijk mis daar in de woestijn, maar op een subtielere manier dan je verwacht. Ja, er is een loei van een cultuurclash tussen de jonge stadse vrouwen en de ruwe mijnwerkers die zich komen bezatten in The Royal Hotel. Eigenaar en barman Billy - een onherkenbare Hugo Weaving (The Matrix, The Lord of the Rings) - noemt Hanna bij de eerste kennismaking reeds een ‘smart cunt’ en lijkt te verwachten dat ze dat als een compliment opvat. De clientèle is niet veel subtieler en belaagt de geplaagde Hanna en Liv (gespeeld door Jessica Henwick, die Nymeria Sand was in Game of Thrones) zodra de vrouwen achter de tap plaatsnemen met verbale en fysieke ongewenste intimiteiten: opmerkingen, beledigingen, afzeikende geintjes en regelrechte bedreigingen. Maar The Royal Hotel is toch geen platte film over ‘toxic masculinity’ geworden; de mijnwerkers hebben ook hun zachte kanten en kwetsbaarheden. Alleen komen die er nogal horkerig uit, om het licht uit te drukken.

Als kijker vrees je samen met Hanna voor het ergste, maar denk je toch ook vaak dat het misschien niet zo’n vaart zal lopen. Het boeiende van The Royal Hotel is dat het nooit een eendimensionale standaard thriller wordt, waarin enge mijnwerkers jagen op kwetsbare meisjes, maar waarin beide partijen af en toe overwicht hebben. De mijnwerkers, van wie we er een paar goed leren kennen, tonen soms ook compassie. En Liv en Hanna zijn beslist niet machteloos, ook al lijken ze wel serieus gevaar te lopen om uitgebuit, aangerand, verkracht of het ziekenhuis in geslagen te worden. Liv neemt in de loop van de film onbegrijpelijk veel risico in de omgang met de mannen, maar Hanna ontdooit langzamerhand ook voor sommige mijnwerkers. De spanning is derhalve nooit ver weg, The Royal Hotel laveert tussen hoop en vrees en dat houdt de film, die met anderhalf uur ook verfrissend beknopt is, van het begin tot het vurige einde boeiend.

The Royal Hotel, vanaf donderdag 6 juni 2024 in de bioscoop