The Platform: heerlijk groteske genrefilm

Gedetineerde Goreng (Ivan Massagué) ontwaakt op de 48 e verdieping van een omineuze cellentoren. Zijn celgenoot Trimagasi (Zorion Eguileor) legt hem uit hoe de verdeling van het eten in elkaar steekt: een keer per dag gaat een lift met een tafel vol haute cuisine en drank van de hoogste naar de laagste verdieping. Ergens halverwege zijn er nog enkele liflafjes te ontwaren. Maar wie in de kelder bivakkeert, zal wellicht vanwege honger zijn kamergenoot moeten verorberen. Het is een cynisch maar geestig uitgangspunt voor een film die zich laat omschrijven als een spannende en beklemmende kammerspiel; een gruwelijk experiment.

De achterliggende gedachte van dit concept is natuurlijk dat alleen iedereen te eten krijgt als men solidair is. Of ‘een communist’, zoals Trimagasi het noemt. Maar aangezien de mensen bovenin nadat ze hun twee minuten vreten hebben gehad – en de tafel verder naar beneden schuift – de gewoonte hebben om dan nog even hun behoefte te doen op de etensresten, lijkt het erop dat toekomstige harmonie een illusie is. En de gevangenen worden hierdoor tot waanzin gedreven. Zoals Trimagasi, die op een gegeven moment Goreng op het menu zet. Maar: Goreng krijgt ook een stukje van zichzelf, zodat hij niet zal verhongeren, en Trimagasi zal heus niet aan zijn genitaliën zitten.

Het spreekt voor zich dat The Platform geen film is voor kijkers met een zwakke maag. De genrefilm van Galder Gaztelu-Urrutia is wel een feest der herkenning voor horror- en thrillerfans. De gevangenistoren doet denken aan films als High-Rise (2016) en Cube (1997). Daarnaast is de film doorspekt met heerlijke zwarte humor, die wordt versterkt door de eigenwijze soundtrack van componist Aránzazu Calleja, met geluiden van potjes en pannetjes. Boven alles is The Platform  – en dat is dan weer van een zwaarmoedigere aard – een treffende metafoor voor hoe het ‘trickle-down effect’ niet werkt; hoe we het moeilijk vinden om elkaar het licht in de ogen te gunnen.