Nauwgezet portret van Michael Jordan op de top van zijn kunnen.
Aan de vooravond van het legendarische seizoen van 1997 – waarin de Chicago Bulls voor de tweede maal drie keer op rij kampioen werden – bevraagt een journalist voor de camera een fan: hoe zou ze Michael Jordan omschrijven? Als 'bewegende poëzie’. In The Last Dance zien we hoe Jordan destijds het kunstje opnieuw wist te flikken, en hoe hij de toeschouwers ontroerde met zijn magische spel. Het team werd toentertijd een jaar lang gevolgd door een filmcrew, en die beelden lagen ergens stof te vangen, totdat regisseur Jason Hehir ze ontdekte. Ruim twintig jaar later trakteert hij ons op een intrigerend inkijkje in het leven van een van de grootste atleten.
Want wie is er eigenlijk groter dan Michael – His Royal Airness – Jordan? Muhammad Ali wellicht. Vandaar dat The Last Dance óók een aaneenschakeling van superlatieven is. Over een fenomeen, een merk. Een man die basketbal in Chicago weer op de kaart zette. Sterker nog: een man die Chicago weer op de kaart zette – ook Barack Obama, gefilmd voor de reeks, beaamt Jordans importantie. The Last Dance is in dat opzicht eveneens een portret van Jordan, die achter de schermen overigens niet altijd even sympathiek is. Zo heeft hij de neiging om de teammanager – een zwaarlijvige verschijning – voortdurend te kakken te zetten.
Ook zien we zijn geouwehoer voorafgaande aan wedstrijden. Hoe hij de hoofden van de tegenstanders op hol wist te brengen met zijn fameuze ‘trash talk’. Hoewel ook een beeld ontstaat van een basketballer met ongekende toewijding voor zijn werk. Hij rookte niet, dronk niet en gebruikte geen drugs, legt hij in het heden uit. Zo schakelt Hehir voortdurend tussen de jaren tachtig, de jaren negentig, het legendarische seizoen uit 1997 en het nu. Ook verlegt hij de focus naar Jordans teamgenoten, onder wie Dennis Rodman en Scottie Pippen. Pippen, zelf een majestueuze sporter, speelde zonder te klagen seizoenenlang tweede viool.
Netflix heeft besloten om The Last Dance eerder vertoonbaar te maken – de documentairereeks zou aanvankelijk in juni verschijnen. Het is een goede zet, nu er een gebrek is aan sport op televisie. En nostalgischer wordt het bijna niet; deze terugblik op een bijzonder tijdperk. Hoewel de vraag rijst: weten jonge sportfans, die idolaat zijn van LeBron James, wel wie 'MJ' is? Zo nee, dan biedt The Last Dance hen de kans om álsnog kennnis te maken met een onnavolgbaar sportman.