The Irregulars S01E01-02: Sherlock wie?

Het personage Sherlock Holmes – ooit bedacht door schrijver Sir Arthur Conan Doyle – blijft een dankbare inspiratiebron. Internet Movie Database vermeldt maar liefst 294 ‘writing credits’ voor Doyle, waarvan het leeuwendeel gebaseerd is op de avonturen van ’s werelds meest bekende detective. Vaak zijn de verwijzingen heel direct; soms weten de makers toch nog een originele draai aan het geheel te geven. Zo komt Sherlock Holmes in de Netflix-film Enola Holmes (daar gespeeld door Henry ‘Superman’ Cavill) er nauwelijks aan te pas. Zijn kleine zus Enola (Millie Bobby Brown, Stranger Things ) redt zich ook prima zonder zijn hulp.

The Irregulars – ook van Netlfix – maakt het, waar mogelijk, nog bonter. De enige blik die we in de eerste twee afleveringen van Sherlock opvangen zijn twee blote voeten. Zijn vaste kompaan, dokter Watson (Royce Pierreson), heeft ietsje meer te doen, al bestaat zijn rol vooral in het neerkijken op het ‘gespuis’ dat hij inhuurt om hun vuile werk op te knappen. Hij voelt zichzelf namelijk te goed om op onderzoek uit te gaan in de achterbuurten van Londen.

Het gespuis in kwestie, een viertal ouderloze straatkinderen, zijn de werkelijke protagonisten van The Irregulars. Ze worden geleid door de capabele 17-jarige Bea (Thaddea Graham, The Letter for the King ). Daarnaast krijgen ze hulp uit onverwachte hoek, namelijk van kwakkelende rijkeluisjongen Leo (Harrison Osterfield), die wel even is vergeten te vertellen dat hij van koninklijken bloede is.

De eerste paar mysteries volgen het bekende Sherlock Holmes-format: op het oog onoplosbare raadsels waarbij het lijkt alsof er wel magie in het spel moet zijn. Met als grote verschil dat er hier ook daadwerkelijk iets bovennatuurlijks aan de hand is.

The Irregulars heeft een paar pluspunten: zo is het verfrissend om een verhaal te zien waarin gewone sterveling Bea (gespeeld door de Chinees/Noord-Ierse Graham) de drijvende kracht is en niet Jessie (Darci Shaw), haar blanke jongere zus met lichtblauwe ogen en ‘speciale gaven’, die de eerste aflevering vooral doorbrengt met slapen en slaapwandelen. Aflevering twee geeft ook echt een interessante en lugubere draai aan het verhaal van de tandenfee (want waar gebruikt de fee al die tanden nu eigenlijk voor?).

Maar als geheel passen alle elementen net niet helemaal in elkaar. Je hebt de Sherlock Holmes-mysteries en de bovennatuurlijke elementen, met daarbovenop nog een soort Assepoester-sprookje (waarbij het dit keer de prins is die niet vertelt dat hij een prins is). Een flashback-scène in de eerste aflevering is zelfs direct gekopieerd uit Ant-Man (waarin Michael Peña op hilarische wijze een gebeurtenis navertelt waarbij hij zelf alle stemmetjes nadoet).

Het is een Frankenstein-monster zonder de vonk van inspiratie.