The Electric State: gemankeerde scifi-komedie vol valse nostalgie

Millie Bobby Brown speelt een weinig enerverende hoofdrol in nieuwe film van de gebroeders Russo (Avengers: Infinity War) die zich afspeelt in een wereld waarin de mensheid net een oorlog heeft gewonnen van een robotleger.

Het regisseursduo Anthony en Joe Russo (The Gray Man) toont in The Electric State overduidelijk de intentie om een instant-klassieker te maken. Een film die zich direct nestelt in het Amerikaanse collectieve geheugen. Net zoals The Goonies (1985), Forrest Gump (1994) en Toy Story (1995). Dit wanhopige streven is zichtbaar in vrijwel elke scène. De film speelt zich af in de jaren negentig, in een alternatieve realiteit waarin de mensheid dankzij bolleboos Ethan Skate (Stanley Tucci) net een oorlog tegen robots heeft gewonnen. De robots waren het zat om de speelbal te zijn van de mensen en besloten terug te slaan – maar de mensheid bleek iets gehaaider.

Zoals wel vaker in dit soort scifi-titels krijg je als kijker al snel meer sympathie voor de robots dan voor de mensen. Ook Michelle (Millie Bobby Brown) heeft een kek geel stalen wezentje dat zich ontpopt als een soort assistent. Zij gaat in The Electric State op zoek naar haar broertje Christopher (Woody Norman), die in de bovengenoemde oorlog verdween. Het wezentje helpt haar de weg te vinden. En onderweg treft ze Keats (Chris Pratt), die ook een vrolijk maar gewiekst assistentje heeft. Keats is één van de good guys en Tucci vertolkt het grote kwaad. Redelijk overzichtelijk allemaal.

Actrice Brown noemde The Electric State een ‘live-action Wall-E (2008)', en daarin heeft ze ten aanzien van de aaibare apparaten wel een punt. Groot verschil: The Electric State eist bijna dat je van de niet-menselijke personages gaat houden; in Wall-E gebeurt dat automatisch, al in de ingenieuze openingsscène, waarin niet wordt gesproken. The Electric State duwt de kijker daarentegen in de eerste akte een hoop belangrijke informatie door de strot. Net zoals de Russo’s dat eerder deden met hun Marvel-films. Ze laten weinig over aan de verbeelding van de kijker. Precies daar wringt de schoen.

De mise-en-scène van The Electric State zit vol met Americana uit vervlogen tijden. Zoals Mr. Peanut (Woody Harrelson), een robot in de vorm van een pinda die niet had misstaan in een ouderwets pretpark. De regisseurs zien hun film als een nostalgie-machine, en willen de kijker graag met dit soort figuren ontroeren, terugbrengen naar hun kindertijd. Of in het geval van tieners: gidsen naar een onschuldig(er) Amerika. Je gelooft het als kijker spijtig genoeg niet. Het voelt artificieel. Net zoals het acteerwerk van Brown, die totaal geen chemie heeft met Pratt en in veel scènes nogal ongeïnteresseerd overkomt.

Dit had een Richard Donner (The Goonies) of een Robert Zemeckis (Forrest Gump) wezenlijk anders aangepakt. The Electric State werd voor 320 miljoen dollar gemaakt en is één van de grootste zeperds van Netflix ooit.

The Electric State, vanaf vrijdag 14 maart 2025 bij Netflix