The Beautiful Game: idealistisch maar ook zouteloos

Bill Nighy speelt een voetbalcoach die een groep daklozen begeleidt op een voetbaltoernooi in Rome in opzichtig sportdrama.

Voetbal kan verenigen én vervreemden. De sport heeft de kracht om een collectief boven zichzelf uit te laten stijgen. Maar zodra zich een rotte appel aandient, kan die eenheid lukraak verdwijnen. The Beautiful Game is een idealistische film over een oud-scout en voetbalcoach (Bill Nighy speelt Mal) die graag wil schitteren op de wereldkampioenschappen voor daklozenteams. Hij wil graag een groep jonge mannen zonder toekomstperspectief verder helpen, maar gaandeweg blijkt ook dat hij nog iets te bewijzen heeft. In de opmaat naar het kampioenschap, dat zal plaatsvinden in Rome, smeedt hij een team.

Die equipe bestaat een keur aan daklozen; van junkies tot vluchtelingen. En ook de aan lager wal geraakte Vinny (Michael Ward) voegt zich bij de groep. Vinny werd ooit beschouwd als een groot talent en maakte furore bij de jeugd van West Ham United. Om die reden voelt hij zich ook beter dan zijn teamgenoten, in het bijzonder de mannen met een drugsverleden. Dus moet Mal ervoor zorgen dat Vinny’s arrogantie wordt ingedamd, terwijl hij de andere mannen enthousiasmeert. Nighy’s rol bestaat in die zin vooral uit het sussen van voetballers en het geven van speeches.

The Beautiful Game is zo’n film die in de eerste akte al uittekent waar hij naartoe wil. De zielen van de personages moeten gelouterd worden voordat ze tot nieuwe geruststellende inzichten komen. Filmmaker Thea Sharrock gebruikt hiervoor visuele clichés, zoals wanneer een paar spelers zien hoe een groep nonnen midden in het centrum van Rome een balletje trapt – tja, als zij dat kunnen, dan moeten wij dat ook kunnen, is de opzichtige boodschap. Het lijkt er in die zin sterk op dat Nighy, die vorig jaar nog schitterde in Living, deze film voor het geld heeft gedaan.

The Beautiful Game, vanaf vrijdag 29 maart 2024 bij Netflix