Strange Darling: iets te vaak op het verkeerde been gezet

Al vrij snel wordt duidelijk dat niets is wat het lijkt in deze gekke thriller, die doelbewust in de verkeerde volgorde wordt verteld.

In geschreven thrillers is het al een jaar of vijftien mode: de onbetrouwbare verteller. Romans waarin de hoofdpersoon - in bijna alle gevallen een vrouw - je in de ik-persoon een verhaal opdist dat niet waar blijkt te zijn. Meestal zijn het instabiele types, die ook altijd wel een paar eigenschappen hebben die je moreel verwerpelijk zou kunnen noemen, als je conservatief bent. Drank- of drugsgebruik, kinky seksuele voorkeuren en relaties met minnaars en familieleden die wankel en ietwat gestoord blijken te zijn. Allemaal geheide voortekenen dat de verteller onbetrouwbaar is.

In de film Strange Darling ontmoeten we een vrouw, die nooit een naam krijgt maar alleen The Lady wordt genoemd. Ze wordt zeer verdienstelijk gespeeld door Willa Fitzgerald (Reacher) en The Lady koerst vanaf het begin af aan op een onenightstand met een man die alleen maar The Demon wordt genoemd. ‘Vanaf het begin’ is in deze film nogal betrekkelijk, want het is een vertelling in zes hoofdstukken die niet in lineaire volgorde worden getoond. Het is dus een puzzel die de kijker moet oplossen en dat is wel onderhoudend. In het begin van hoofdstuk vier, waarmee de film begint, zien we The Lady vluchten. Ze is duidelijk erg bang en ook blond. In het begin van andere hoofdstukken is ze juist erg in controle van de situatie en heeft ze rood haar.

Ze suggereert in de auto waarin zij en The Demon elkaar opgeilen dat hij een seriemoordenaar zou zijn. Daar trappen we een tijdje in doordat die twee in een later hoofdstuk wurgseks hebben; die vent kan niet deugen. Maar later, en dat is niet eens een spoiler want je hebt het vrij snel door, blijkt niet The Demon maar The Lady degene te zijn die niet deugt. De manieren waarop ze niet deugt zijn wel af en toe verrassend en saai wordt de film nooit, maar het basis-misverstand dat niet hij maar juist zij niet deugt wordt erg snel duidelijk, en het trucje dat de zes hoofdstukken niet in chronologische volgorde worden getoond is nogal gekunsteld.

Strange Darling wordt gered door de acteerprestaties van de hoofdpersonen en doordat je als kijker wel geïntrigeerd raakt door de vraag hoe het nou allemaal precies zit. Dat puzzeltje oplossen, daarin zit hem de lol, plus de goede en fotogenieke hoofdrolspelers. Maar net als in die geschreven thrillers, waarin de ’slechte’ vrouwelijke hoofdpersoon vaak moreel wordt afgestraft doordat ze dood of anderszins ten onder gaat, is Strange Darling juist geen viering van vrolijke losbandige vrouwelijkheid, maar meer een uiteindelijk conservatieve afstraffing ervan. Maar de rit ernaartoe is beslist amusant, hoewel achteraf bezien niet heel verrassend.

Strange Darling, vanaf donderdag 26 september 2024 te zien in de bioscoop