Squid Game S02E01-03: welkom terug, nummer 456

Meer van hetzelfde, maar toch niet helemaal.

‘Het spel houdt pas op wanneer de wereld verandert.’

Je kan natuurlijk op Tweede Kerstdag gezellig met z’n allen naar Sissi (RTL 4), Paddington (BBC One) of Home Alone (Net5) kijken. Of je zit klaar voor het tweede seizoen van Squid Game, de misantropische kaskraker uit Zuid-Korea waarin armlastige kandidaten voor geld op een afgelegen eiland meedoen aan een serie kinderspelletjes. De geldpot is gigantisch, maar de inleg ook. Afvallers worden als straathonden afgeschoten. Wie zal dit ‘uitschot’ immers missen?

Nou, misschien toch één persoon: Gi-hun (Lee Jung-jae), de winnaar (en enige overlevende) van de spelletjes uit het eerste seizoen. Hij wil koste wat het kost de spellen stoppen. Maar dat is, zelfs met een enorme zak geld, toch best lastig, als je niet weet waar de spellen zich afspelen of wie de organisatoren zijn. Gi-hun heeft één aanknopingspunt: de Recruiter (Gong Yoo, de vader in zombiefilm Train to Busan), de man die hem destijds voor de spellen had benaderd.

Het is altijd interessant om te zien hoe een serie terugkomt van een supersuccesvolle eerste editie. Zeker voor een maker die het eigenlijk bij één seizoen had willen houden (er komt ook nog een derde seizoen, en David Fincher zou geïnteresseerd zijn in een Amerikaanse remake). Het begin van het tweede seizoen voelt dan ook meer als een doorstart dan als een echt naadloos vervolg, met de eerste twee afleveringen als het voorspel. Want Gi-huns verbeten zoektocht naar de Recruiter en, via hem, de man achter het zwarte masker (Lee Byung-hun) is natuurlijk niet waarvoor wij Squid Game kijken. Dat is toch voor de kinderlijk sadistische spellen, waar de nieuwe deelnemers én Gi-hun (opnieuw onder zijn oude nummer 456) – vrijwillig – aan worden blootgesteld.

Sommige spellen uit het eerste seizoen keren terug, maar het feit dat Gi-hun voor de tweede keer meedoet geeft ze wel een interessante twist. Zijn voorkennis kan zijn lotgenoten helpen, maar wil iedereen dat wel? Iedere afvaller/dode levert immers geld op, dus hoe meer overlevenden, hoe minder groot de prijzenpot.

Nog meer dan in seizoen één staat het ‘vrijwillige’ aspect centraal. Iedereen doet vrijwillig mee, en na elk spel kan democratisch worden besloten dat het zo genoeg is. Het huidige prijzengeld wordt dan verdeeld. Het lijkt een simpele keuze: stoppen en leven (met een beetje geld), of doorspelen tot een vrijwel zekere dood. Maar net zoals de zwervers die in aflevering één haast unaniem de zekerheid van eten (een broodje) laten liggen voor de kleine kans op een geldprijs (een kraslot), blijkt voor veel deelnemers de belofte van meer geld toch wel heel verleidelijk.

Want één extra spelletje, dat kan toch geen kwaad?

Squid Game S02, vanaf 26 december 2024 in zijn geheel te zien bij Netflix