Spenser Confidential: lekker ongecompliceerd beuken

Als Spenser Confidential een IQ zou hebben, dan zou het niet bijster hoog zijn. Peter Bergs actiefilm oogt als een afgestoft destillaat van Lethal Weapon (1987), met Mark Wahlberg als het vechtgrage titelpersonage Spenser: een politieagent die net vijf jaar in de bak heeft gezeten omdat hij zijn overste – zeer terecht overigens – heeft mishandeld. Vervolgens wordt zijn oud-baas uitgerekend op de dag dat hij vrijkomt vermoord – waar de lokale dienders hem natuurlijk van verdenken. Hoewel het al snel duidelijk wordt dat er iets stinkt, want Wahlberg speelt natuurlijk een man met het hart op de juiste plaats.

De plaats van handeling is Boston, waar Wahlberg is geboren en getogen. Dus passeren clichés over de stad de revue: het accent (komiek Iliza Shlesinger speelt een verschrikkelijk stereotypische ‘Southie Girl’), het eten (kreeft), de sportmanie (The Boston Bruins) en de corruptie (ook echt een ding aldaar).

Maar terug naar de valse nostalgie waarmee de film is doordrenkt. Spenser Confidential is van het kaliber waarbij klassieke rock fungeert als een indicatie van: nu begint een stoere scène. Óf Spenser staat op het punt lekker te neuken; óf Spenser gaat – in slow-motion uiteraard – weer eens even een groep proleten een kopje kleiner maken.

Dat is Spenser Confidential in een notendop: lekker ongecompliceerd beuken. Onderliggende boodschap? Misschien verwijst de film naar een ongecompliceerd Amerika, waar je, als je hebt gefaald als politieman, een tweede leven kan starten als trucker in Arizona (dat is Spensers droom). Natuurlijk is het quatsch, maar Wahlberg gelooft erin. Zie bijvoorbeeld zijn sociale mediakanalen waarop hij laat zien hoe hij al aan het gewichtheffen is voor de zon op is, de ‘selfmade man’.

Overigens is het best geinig dat Wahlberg, intussen bijna 50 jaar oud, nog steeds het type Martin Riggs speelt: jong, lenig en vol bravoure. Mag zo’n rol in de toekomst eens naar een vrouw gaan?