Sophie Cross S01: interessant perspectief op misdaad

Foto credits: KRO-NCRV

'Papa vangt boeven zodat mama ze weer kan laten gaan.' Zo liggen de verhoudingen in het gezin van politiecommissaris Thomas Leclercq (Thomas Jouannet) en strafpleiter Sophie Cross (Alexia Barlier). Totdat hun 6-jarige zoontje Arthur op een dag tijdens een potje vliegeren in de duinen – waar de woning van de familie aan grenst – vermist raakt. De politie vermoedt dat Arthur is verdronken in zee. Maar Cross weet zeker dat haar zoon is ontvoerd. Ze besluit zich te laten omscholen tot politierechercheur, omdat ze zich verantwoordelijk voelt voor de tragedie.

Op de dag van Arthurs vermissing verliest Cross haar zoon eventjes uit het oog wanneer ze een telefoontje van een collega aanneemt. 30 seconden van onoplettendheid blijken desastreus. Hierna is Arthur nergens meer te bekennen. Een shot van een rode vlieger die door de lucht dwarrelt spreekt boekdelen. Drie jaar later is Arthur nog steeds vermist. Cross begint aan een nieuwe carrière als rechercheur. Een collega merkt meteen op: 'Doe die beleefdheid en die nette schoenen maar weg!' Bovendien zien niet alle politieagenten het zitten om samen te werken met een oud-strafpleiter die criminelen verdedigde en blijkt een verdachte uit de eerste zaak waar Cross op wordt gezet een van haar oud-cliënten te zijn.

Cross ontpopt zich niettemin als een talentvol speurder, die de sceptici op haar nieuwe werk langzaam voor zich weet te winnen. Wanneer ze op een van haar eerste werkdagen meteen in het diepe wordt gegooid – ze moet het stoffelijk overschot van een vermoorde man onderzoeken – dan deinst ze daar niet voor terug. Sterker nog: meteen etaleert ze haar speurtalent door vast te stellen dat het slachtoffer 'een bemiddeld man was die zichzelf goed verzorgde'. Tussen de zaken door – Sophie Cross bestaat uit drie lange afleveringen met los van elkaar staande moordmysteries – verleggen de makers, scenaristen Marie-Anne Le Pezennec en Paul Piedfort, telkens de focus naar de zoektocht naar Arthur.

Vooral interessant aan Sophie Cross is het perspectief van een jurist op politiezaken. Van een mannelijke collega krijgt Cross te horen dat ze 'geen sociaal werker is, maar een agent'. Maar ze boekt juist successen door wel empathie te tonen voor de verdachten; door écht naar ze te luisteren. Haar onorthodoxe verhoortechnieken – zo deelt ze treffende anekdotes uit andere rechtszaken – sorteren ook een positief effect. Zoals wanneer Cross een kruimeldief die per ongeluk inbreekt in een woning waar luttele momenten eerder de bewoner is vermoord uitlegt dat een jury echt niet zal geloven dat hij alleen verantwoordelijk is voor de inbraak.

Hij kan dus maar beter nu de waarheid vertellen. Cross dringt in die zin diep door tot de psyche van verdachten en onderscheidt zich op die manier telkens  van haar collega’s. Het is alleen spijtig dat de makers dooddoeners uit het genre – zoals de uitspraak dat 'de perfecte misdaad niet bestaat' – niet mijden. Ook mist Sophie Cross – het Franstalige misdaaddrama werd gefilmd in Oostende en Brussel, en is een Belgisch-Duits-Franse coproductie – een eigen smoel. Hoewel je als kijker uiteindelijk toch op het puntje van je stoel blijft zitten in de hoop dat Cross haar zoontje uiteindelijk in haar armen zal sluiten.