Smile 2: zenuwslopend jump-scare feestje

Na het onverwachte mega-succes van zijn horrorfilm Smile kreeg schrijver en regisseur Parker Finn een veel hoger budget voor deze sequel, die hetzelfde concept behoorlijk succesvol herhaalt maar dan op standje tien.

Dat concept is niet heel origineel in horrorfilms: er is een besmettelijke vloek die wordt doorgegeven van slachtoffer naar slachtoffer. Dat kenden we al uit bijvoorbeeld de The Ring-cyclus, uit het aan Smile verwante It Follows en in zekere zin uit de Final Destination-franchise. In Smile is het een demon die in je geest gaat zitten en je langzaam gek maakt, doordat mensen uit je omgeving eerst grotesk naar je gaan glimlachen waarna ze nare dingen zeggen en doen, waardoor je geleidelijk geschift en zelfdestructief wordt. Op het eind van het eerste deel stak hoofdpersoon Rose zichzelf uiteindelijk in de fik bijvoorbeeld, waarna de demon overstapte op de politieagent die haar probeerde te redden. Deel twee begint met die agent, die het niet lang overleeft, waarna de demon via een drugsdealer terecht komt in de wereldberoemde popster Skye Riley, erg goed gespeeld door de Britse zangeres/actrice Naomi Scott (Anatomy of a Scandal), die door haar zang-, dans- en acteertalent een geloofwaardige megaster neerzet.

Skye staat net op het punt om haar carrière een reboot te geven, na ontspoord drugsmisbruik dat leidde tot een traumatiserend auto-ongeluk waarbij haar vriend omkwam. Trauma en PTSS zijn erg populair in recente horrorfilms en Smile is geen uitzondering: Skye is geestelijk erg gesloopt en derhalve nogal labiel, maar sinds kort wel van de drugs af en gereed voor haar comeback. En dan stapt de demon haar leven dus binnen, en die begint haar labiliteit grandioos uit te buiten waardoor haar omgeving én zijzelf beginnen te denken dat ze knettergek is.

Haar rentree in de schijnwerpers wordt ernstig verziekt door de waanvoorstellingen die de demon op touw zet, en waarvan het steeds de vraag is in hoeverre ze nou ingebeeld of echt zijn. Ze blundert zich van interview naar optreden naar meet & greet met haar fans, en steeds meer mensen beginnen eng naar haar te glimlachen terwijl haar loeder van een moeder slash manager haar opzweept om steeds meer van zichzelf te eisen om de roem en het succes veilig te stellen. In die zin - de schaduwzijde van het leven in de schijnwerpers en het verslavende en kwetsbare van roem - doet Smile 2 soms denken aan The Substance.

De arme Skye draait geheel door, en wij als kijkers ook. De jump-scare is een veel misbruikt middel in horror en vaak gratuit en gemakzuchtig en niet echt eng. Maar schrijver en regisseur Parker Finn, van wie dit na de eerste Smile pas zijn tweede film is, is er een meester in. De demon duikt in allerlei mensen en situaties rond Skye op, en zij en wij schrikken ons wel twintig keer het lazarus tijdens de ruim twee uur die de film duurt. Ook als kijker krijg je een zeer onveilig gevoel door de stiltes en de cameravoering: rust wordt erg onheilspellend en je vraagt je de hele tijd af wat er net buiten beeld aan gevaar dreigt. En als er lang niks gebeurd is in een kamer, auto of andere ruimte waarin Skye zich bevindt en je dus weet dat er binnenkort weer iets engs zal voorvallen, rekt Finn de rust toch nog even op om je alsnog totaal onverwacht een BOE!-moment door de strot te duwen. De oplopende spanning is vaak bijna onaangenaam, en hoewel dat meer slopend is dan griezelig, is dat toch waar je tijdens horror op zit te wachten. Smile 2 is daarnaast ook vrij goor, met redelijk wat body-horror.

Hoewel er wel wat plot-holes, losse eindjes, bizar frequente product-placement van het idioot dure Noorse mineraalwatermerk Voss en een af toe wankele achterliggende mythologie aan Smile 2 kleven, zijn de spanning plus de spectaculaire zang- en dansnummers, en de flinke dosis humor, een reden om de film te gaan zien. Plus die voortreffelijke jump-scares dus.

Smile 2, vanaf donderdag 17 oktober 2024 te zien in de bioscoop