Sky Rojo S01E1-02: Charlie’s Sekswerkers

Sky Rojo opent als een adrenalineshot. Een vrouw rijdt in een woeste vallei op Tenerife in een rode cabrio, begeleid door zwoele beatmuziek, de zon tegemoet. Ze heet Coral (Véronica Sánchez) en ze – een voormalig huisvrouw en bioloog - omschrijft zichzelf als de gedroomde sekswerker van menig pooier. Haar souteneur is de gehaaide Romeo (Asier Exteandia) en haar plek van handeling is Club Las Novias, waar Coral het, samen met haar boezemvrienden Gina (Yany Prado) en Wendy (Lali Espósito), de cliënten naar de zin maakt. Totdat op een dag door een ongelukkige samenkomst van omstandigheden de hel losbreekt en het trio op de vlucht slaat voor Romeo.

De expositiefase in Sky Rojo, waarin de makers vertellen wie wie is en wat er op het spel staat, raast in luttele minuten als een trein voorbij. Zoals we gewend zijn van showrunner Alex Pina, die eerder furore maakte met Vis á Vis en La Casa de Papel. Stilstaan is achteruitgaan en dus moeten we het voor de context doen met smeuïge maar akelige anekdotes (‘Een soldaat die zijn vrouw laat pijpen tot ze kotst wordt overal aangegeven; in de club kan het voor 50 euro, niemand zegt er wat van’) die een beeld geven van het werk van de vrouwen.

Ook Romeo komt er niet al te best vanaf: hij rekent grote bedragen voor het glijmiddel en de condooms die de sekswerkers gebruiken. Oftewel, genoeg redenen om hem te haten. Hij wordt door Pina neergezet als een cartooneske, archetypische schurk. Zo eentje waarvan je zeker weet dat als hij Coral, Wendy en Gina in handen krijgt, de dames een akelig lot beschoren zijn. Dus zien we hoe ‘Charlie’s Sekswerkers’ – zo zou je ze kunnen zien, een stoer ensemble – op de eerste dag terechtkomen bij een bouwmarkt, nadat de bij de vlucht gewond geraakte Gina eerst nog bij een dierenarts is geopereerd.

Dat is overigens ook zo’n cliché uit het misdaadgenre: dierenartsen die onder dwang mensen behandelen omdat maffiosi compromitterend materiaal van ze bezitten. Maar Pina en zijn schrijvers schuwen ze niet, de clichés. Sky Rojo lijkt van meet af aan op een kruising tussen Robert Rodriguez’ From Dusk Till Dawn (1996) – met Club Las Novias als een knipoog naar de fameuze Titty Twister – en Breaking Bad (de woestijn leent zich uitstekend als gelegenheidsbegraafplaats). Pina weet, in die zin, wat in esthetisch opzicht bevredigt. Want Sky Rojo, met oranje-gele vergezichten en zwoele donkere binnenscènes, is buitengewoon sfeervol.

Hoewel de strijd van de vrouwen tegen het patriarchaat – ook twee mannelijke handlangers van Romeo, van het kaliber minkukel, dienen zich al snel aan – in de tweede aflevering al een tikkeltje kolderiek wordt wanneer ze een beveiliger van een bouwmarkt bijna doodslaan – slechts omdat hij zijn werk doet. Dat ze hem vervolgens oplappen doet niets af aan het idee dat Coral, Wendy en Gina misschien doorslaan in de gevoelens van ongenoegen die ze hebben gecultiveerd jegens de man an sich. Dat is tegelijkertijd kenmerkend voor het werk van Pina, waarin personages steevast uitblinken in hun imperfecties.

Want Pina weet dondersgoed dat perfecte mensen en hun perfecte levens in de meeste gevallen juist niet tot de verbeelding spreken. Hij zoekt juist levens die zich laten omschrijven als een achtbaanrit, en heeft er in Sky Rojo weer een paar gevonden.